Binh zijn leven na “agent orange”

Pindanootjes verkopen op weg naar zelfstandigheid

Ik kwam Binh tegen in Vietnam. Mijn collega’s van Handicap International organiseerden een treffen in Na Thrang en zo ontmoette ik de jonge man van 35, die zich voortbewoog met asymmetrische bewegingen van armen en benen en die moeilijk sprak. Hij gaf me zijn naamkaartje: “Nguyen Thai Bihn”. Daarboven stond in het Vietnamees, “ Verkoop van pindanootjes”. Ik was benieuwd hoe hij aan dat beroep was geraakt.

Hij vertelde me zijn verhaal en zo kwam ik te weten wat Handicap International te maken had met Binh zijn handel in pindanootjes.

Binh komt uit een familie van 8 kinderen en is de vierde in de rij. Alle broers en zussen zijn normaal geboren maar hij heeft een handicap. De dokters van de Vietnamese overheid vertelden zijn ouders dat dit nog een gevolg was van de oorlog tegen de Amerikanen. Door het veelvuldige gebruik van Dioxine of het fameuze ontbladeringsgif “agent orange”. Dit gif is vermoedelijk de oorzaak van verschillende afwijkingen bij baby's.

De ouders van Binh zijn boeren die vooral van de rijstteelt leven. Alle kinderen gingen naar school. Binh deed hetzelfde, maar kreeg het hard te verduren. Zijn handicap kon hij niet wegstoppen en hij werd voortdurend gepest. Er bleef niets anders over dan thuis te blijven en te helpen op de boerderij.

Binh werd 20 en wilde zijn lot in eigen handen nemen. Hij wilde weg van de boerderij en zelfstandig worden. Een medewerker van Handicap International kwam hem op het spoor en leidde verschillende gesprekken met de ouders. Vooroordelen zijn dikwijls hardnekkig en Handicap International drong erop aan dat Binh net als iedereen zijn dromen moet kunnen waarmaken en de weg naar zelfstandigheid moet kunnen inslaan. De ouders waren bereid om de jongen een kans te geven. Hij kreeg miljoen dong (zo’n 40-45 euro) uit het fonds voor micro kredieten. Hiermee kocht hij “pindanootjes” kopen en kon zijn vervoer betalen. Als gloednieuwe verkoper begint hij in eigen dorp om dan naar de stad te trekken. Daar lopen veel toeristen rond en al snel kan hij het geleende geld terugbetalen. Binh is na enkele maanden schuldenvrij.

Zijn werkdag verloopt als volgt. Hij koopt pindanootjes in zakjes en neemt rond 14.00 de bus, 15 kilometer verder, naar de stad. Hij verkoopt de hele namiddag en avond en keert rond 22.00 terug naar huis, dit 7 dagen op 7. Intussen heeft hij een fiets op drie wielen, dat was een enorme verbetering voor zijn mobiliteit. Binh is getrouwd met een meisje uit het dorp. Het jonge echtpaar heeft nu een dochter van ongeveer één jaar oud. Mama en dochter zijn gezond en verblijven bij de ouders van Bihn. Voorlopig is er geen geld om apart te wonen.

Vandaag ziet zijn boekhouding er als volgt uit. De bus naar de stad Na Thrang kost hem ongeveer 5000 Dong of 50 eurocent. Hij koopt zijn pindanootjes in zakjes en per zakje betaalt hij 3500 Dong. Hij verkoopt ze op straat en op het strand aan 5000 Dong per stuk. ’s Avonds, na 22.00, kan Binh zijn driewieler ergens veilig parkeren. Als hij uiteindelijk de berekening maakt met vervoerskosten, levert een werkdag hem zo een netto bedrag van ongeveer 30.000 tot 40.000 dong op. Ter vergelijking, de prijs van één flesje cola in de winkel kost vandaag de dag 5000 dong. Toch is dit inkomen voor Binh een stap op weg naar zelfstandigheid. Hij heeft nog meer plannen. Graag zou hij terug een microkrediet krijgen om kippen en varkens kopen, die te kweken en groot te brengen en met de hulp van zijn vrouw te verkopen. Ik zei bij mezelf dat die man alleen nog een businessplan nodig heeft. Binh gelooft in zichzelf.