De nieuwe directeur van Handicap International Benelux

In september nam Handicap International België afscheid van directeur Jean Van Wetter. Zijn opvolger heet Erwin Telemans, heeft er een carrière van 20 jaar in Afrika opzitten, en vult sinds begin dit jaar de functie in van algemeen directeur van Handicap International Benelux. 

Erwin, kan je jezelf kort voorstellen?

Ik ben in ’69 geboren in het toenmalige Zaïre. Toen ik een paar maanden oud was, zijn mijn ouders vertrokken naar Bujumbura, Burundi, waar ik mijn hele lagere en secundaire school doorlopen heb. Op 18-jarige leeftijd kwam ik terug naar België om kinesitherapie te studeren.

Begin ’95 vertrok ik met een internationale organisatie naar Goma, waar we een groot revalidatieprogramma opzetten in een vluchtelingenkamp voor Rwandese vluchtelingen. Na twee jaar in Oost-Congo hebben mijn vrouw Katia en ik vervolgens vier jaar in Soedan, drie jaar in Rwanda en twee jaar in Kenia gewerkt. 

Uiteindelijk kon ik naar Tanzania om daar één van de grootste ziekenhuizen van Afrika over te nemen en uit te bouwen: Comprehensive Community Based Rehabilitation in Tanzania (CCBRT). Dat heb ik de voorbije 13 jaar gedaan. Het is een groot ziekenhuis, met 10 000 operaties per jaar, gespecialiseerd in handicaps en gekoppeld aan een groot gemeenschapsgericht project. Een ander ziekenhuis rond materniteit gaat eind 2019 of begin 2020 officieel open, met een capaciteit van 15 000 bevallingen. Door aanwezig te zijn voor, tijdens en na de geboorte, kan je enorm veel doen rond de preventie van handicaps. 

Waarom koos je voor de humanitaire wereld?

Mijn ouders zijn ontwikkelingswerkers, dus bij mij zat het er al van bij de wieg in. Als kind raakte ik ook al heel snel geconfronteerd met de noden: gewoon door even naar het postkantoor te wandelen in Bujumbura kon ik 20 polioslachtoffers tegenkomen. Ik wist altijd al dat ik terug wou gaan voor zij die minder kansen krijgen en kine is daar een uitstekende route voor geweest. 

Hoe zet je de stap van kinesist naar directeur van Handicap International Benelux?

In het begin behandel je als kinesist een paar klompvoeten, steek je zelf een paar protheses in elkaar, of maak je ortheses van 1 euro, zoals we dat bijvoorbeeld in Khartoem hebben gedaan. We hebben een taak om een grote impact te leveren in ons leven. In plaats van 5 kinderen te helpen, begin je mensen op te leiden, zodat je 50 kinderen bereikt. Dan begin je programma’s op te zetten, zodat je er 500 bereikt, dan ga je voor 5000 … Maar elke beslissing die je maakt, is met de begunstigde in het achterhoofd. De kinesist zit nog steeds in mij. De kine haal je niet uit iemand.

Als kinesist had je ongetwijfeld al van onze organisatie gehoord.

Eigenlijk zou ik na mijn studies mijn burgerdienst voltrekken bij Handicap International in Ivoorkust, maar door een wetsverandering kon ik niet vertrekken. In Afrika heb ik wel meer dan eens gewerkt met collega’s van HI. Ik denk aan één voorbeeld in Rwanda, waar we kinderen met zeer zware hersenverlammingen behandelden. We hebben daar al onze kennis moeten bundelen en creatief moeten nadenken over hoe we kinderen met zware afwijkingen zo goed mogelijk een beter leven konden geven. We hebben daar echt mirakels gecreëerd.

Handicap International is een onvoorstelbaar inspirerende organisatie die zowel werkt rond het behandelen van mensen met een handicap als rond preventie. Better to prevent than to cure. De campagne van HI rond ontmijnen … dat is een programma dat iedereen kent of zou moeten kennen!

Je bent algemeen directeur van Handicap International Benelux, niet enkel van België. Wat is daar het idee achter?

Ik heb mijn kinderen altijd gezegd dat één plus één drie is. Ze zeggen nog altijd dat dat niet waar is. Ik denk dat het samenbrengen van energie nog meer energie oplevert. Onafhankelijke organisaties die allemaal samenwerken voor hetzelfde doel hebben meer impact en leren ook van elkaar. Dus inderdaad: we gaan meer samenwerken met Luxemburg en we gaan ook meer de focus leggen op Vlaanderen, want HI is nog niet of niet echt gekend in Vlaanderen. En Nederlanders zijn een onvoorstelbaar vrijgevig volk. We gaan hen de kans geven om mee te gaan met ons op deze mooie reis.

Waar vind je ontspanning na een werkdag of tijdens het weekend?

Brussel heeft iets onvoorstelbaars te bieden, een prachtig bos naast de stad: het Zoniënwoud. Afrika is enorm aan het verstedelijken en we hadden weinig feeling met “het bos”. Het bos is voor ons een plaats waar we rust vinden, dromen en genieten. Als je mij voor het moment wilt vinden tijdens het weekend, vind je mij in het Zoniënwoud. 

Bedankt en veel succes!