Een verpleegster uit Sint Niklaas aan het werk in Vietnam

“Dikwijls sterven mensen hier immers niet aan hun verwondingen maar aan complicaties achteraf.”

Vo Thi is even in België voor haar debriefing en we nemen de kans om haar te interviewen over haar werk als verpleegster in Vietnam. Ze traint er andere verpleegsters voor de dwarslaesie-afdeling, want Handicap International was de eerste om een speciaal centrum te openen voor mensen met rugletstels in Vietnam.

Hoe lang werk je nu al voor Handicap International in Vietnam?

Vo Thi: ik werk al 4.5 jaar als trainer voor verpleegkundigen voor patiënten met wervelbeschadigingen. Ik studeerde daarvoor verpleegkunde in Sint Niklaas en werkte op de afdeling interne ziekten in Temse. Na een speciale opleiding aan het U.Z. Gent begon ik bij Handicap International.

Wat doen jullie precies?

Wij hebben er de eerste dwarslaesie-afdeling van Vietnam, die technisch in staat is om zorg te verlenen aan mensen met ruggenmergverwondingen (meestal als gevolg van verkeers- of werkongevallen), van de operatie tot en met de reïntegratie door medische, sociale en psychologische aspecten te combineren. Het team opleiders van Handicap International heeft zijn taak dus volbracht en vanaf nu zorgen de Vietnamese specialisten van de dwarslaesie-afdeling alleen voor de decentralisatie van de expertise naar 3 provinciale afdelingen, waar de gebruikelijke dwarslaesie-afdeling van 10 bedden worden gebouwd en uitgerust. Het personeel, de artsen, kinesitherapeuten, verpleegkundigen en sociaal assistenten, komen regelmatig naar Hô Chi Minh Stad voor theoretische en praktische opleidingsmodules.

Hoe is het om andere verpleegster te vormen?

Het is heel moeilijk want verpleegsters in Vietnam mogen geen eigen initiatief nemen en niets zelfstandigs doen. In België is er wel beslissingsrecht voor verpleegsters. Ik probeer de dokters te betrekken maar dat is heel moeilijk en dat lukt beter met buitenlandse dokters, die houden minder vast aan de hiërarchie.

Kan je die mentaliteit keren?

Na het eerste jaar verstaan verpleegsters meer waarover het gaat en waarom het belangrijk is om initiatief te nemen voor dat soort patiënten. In Vientam bestaat revalidatie voor zulke patienten niet. Dikwijls sterven mensen hier immers niet aan hun verwondingen maar aan complicaties achteraf. De juiste bewegingen maken is heel belangrijk voor dit soort patienten. Het is grappig dat de hoofdverpleegsters die ik opleid nadien in de provincie waar ze werken bij andere verpleegsters dezelfde weerstand voelen die ze zelf in het begin ook hadden.

Dus de mensen die jij vormt geven nadien zelf ook opleiding.

Inderdaad, zo kunnen we veel mensen bereiken en de kwaliteit van de opvang van verkeerslachtoffers of andere mensen met rugletsels verbeteren. Ze krijgen van ons echt dingen mee.

Welke dingen geef jij mee in je training?

Wel een hoop technische bagage, maar ik leer hen ook algemenere dingen die belangrijk zijn zoals privacy, teamwork en familieopvoeding. Dingen die het leven van de patient en de verpleegster aangenamer maken.

Wil je later terug in Belgie werken?

Zeker, het is toch gemakkelijker in Belgie, maar de nood is veel hoger in Vietnam, momenteel zijn er geen collega’s die verder doen in mijn plaats als ik vakantie neem.