Syrië: Het aangrijpende verhaal van Razala

Sinds begin juni wordt de tachtigjarige Razala door Handicap International geholpen. Deze oude vrouw verliet Syrië om met haar hele familie naar Libanon te gaan.  Geleidelijk aan herwint ze een beetje autonomie dankzij kinesitherapie.

Moreel en fysiek is Razala erg verzwakt. Weldra zal het acht maanden zijn dat zij niet meer opgestaan is. Door zo lang immobiel te zijn, heeft zij een decubituswond aan haar rug ontwikkeld en haar onderste ledematen zijn bovendien erg stram geworden. Dankzij de teams van Handicap International krijgt Razala nu kinesitherapie. Aan drie behandelingen heeft ze al veel gehad: ze heeft opnieuw gevoel in haar benen. Eens zij in staat zal zijn om zelf haar benen te bewegen, zal ze een rolstoel krijgen. Een absoluut noodzakelijk hulpmiddel om zelfstandiger te worden. Ze zal zich er mentaal ook beter door voelen.

Razala vluchtte uit Syrië samen met 19 familieleden. Allemaal vrouwen en kinderen, met uitzondering van haar jongste zoon Abdallah. De familie komt uit de voorsteden van Damascus. Ze zijn dan ook vanaf de eerste dagen van de gevechten op de vlucht gegaan. Eerst zijn zij naar een andere stad in Syrië gevlucht, maar uit angst voor gevechten heeft deze familie ervoor gekozen om naar Libanon te vluchten.

Nadat ze de grens overgestoken hadden, kwamen Razala en haar familie met twintig in één tent terecht. Die tent bleek algauw veel te klein. Sinds enkele weken huren zij een appartement in een onafgewerkt flatgebouw in de Beekavallei. Zij slapen er op de grond, de elektriciteit werd afgesloten omdat ze die niet kunnen betalen en ze leven grotendeels van wat de buren hen geven.

Razala heeft sinds maanden vruchten noch vlees gegeten. “Ik slaag er maar niet in mijn nieuw leven te aanvaarden”, zegt ze. “Hier heb ik geen huis, geen eten, gas noch elektriciteit, geen kleding … en mijn zoon heeft geen werk.” Terwijl zij in tranen uitbarst, vertelt Razala dat zij twee zonen in Syrië heeft verloren. De eerste is gestorven en van de andere heeft zij al drie maanden geen enkel nieuws. “Ik dacht niet dat ik ooit in zo’n situatie zou belanden; toen ik 80 werd, is mijn leven voor 100 % veranderd.”