“Voel me beschermd tegen natuurrampen”
Arumugam Pakkiyam leeft in een Sri Lankaans dorpje dat dikwijls door overstromingen wordt geteisterd. Arumugam is sinds een ongelukkige val verlamd, wat haar in een hachelijke positie brengt als het noodweer toeslaat. Een rolstoel, driewieler en adviesvergaderingen brengen gelukkig soelaas.
Arumugam Pakkiyam leeft in een Sri Lankaans dorpje dat dikwijls door overstromingen wordt geteisterd. Arumugam is sinds een ongelukkige val verlamd, wat haar in een hachelijke positie brengt als het noodweer toeslaat. Een rolstoel, driewieler en adviesvergaderingen brengen gelukkig soelaas.
Arumugam Pakkiyam is een dame van 60 jaar. Ze leeft samen met haar dochter en twee kleinkinderen in Redbanapuram, een klein dorpje in de buurt van Batticaloa [1]. In 2010 maakte ze een pijnlijke val, waardoor ze de kracht verloor in haar beide benen en ze zich sindsdien niet meer kan verplaatsen. Dat was een ingrijpende gebeurtenis, zo vertelt Arumugam: “In het dorp leven wij van ambachtelijk werk, rijstbouw, veeteelt en akkerbouw. Ik heb steeds geleefd van mijn pottenbakkerij. Van de ene dag op de andere kon ik me niet meer bewegen.”
Korte tijd na haar ongeval werd haar dorp geteisterd door felle regens en overstromingen. “Het was onmogelijk een droog plekje te vinden voor mijn aardewerk”, zegt Arumugam. “Ik werd tegelijk ziek en kreeg hoge koorts. De dokter raadde me aan geen klei meer aan te raken, want deze kon een negatieve invloed uitoefenen op mijn ziekte. Ik ben er dus mee gestopt.”
De overstromingen deden honderden families vluchten naar de dorpsschool, onder hen een 80-tal personen met een handicap. “Er waren geen sanitaire voorzieningen en het was dus niet eenvoudig om ons in deze omstandigheden te wassen”, herinnert Arumugam zich.
Natuurramp doorstaan met een handicap
Terug thuis voelde Arumugam zich opzijgeschoven: “Mijn familie vertelde me liever niet te veel meer over de overstromingen of de risico’s van natuurrampen. Ik kwam in een passieve rol terecht en totaal was compleet afhankelijk van mijn naaste familie.”
Handicap International kwam Arumugam op het spoor en gaf haar, in samenwerking met DIPECHO, een nieuwe rolstoel en driewieler waarmee ze zich gemakkelijker kan verplaatsen. Meer zelfs: ze kreeg begeleiding om haar pottenbakkerij weer op te starten en werd lid van het comité van beheer van natuurrampen in haar dorp [2]. “Tijdens deze vergaderingen leer ik hoe mij te beschermen tegen natuurrampen, rekening houdend met mijn handicap. Ik krijg ook tips over hoe mijn huis kan worden aangepast aan mijn huidige situatie. En ik leer er mijn mening geven!”
Marie-Catherine Mabrut, verantwoordelijke bij Handicap International voor de projecten in Azië, voegt er nog aan toe: “Dit project in de provincies in het Noorden en Oosten van Sri Lanka, beoogt de meest kwetsbaren – in de eerste plaats de bejaarden en personen met een handicap – in te schakelen bij het beheer van natuurrampen. Ze worden snel vergeten, terwijl ze specifieke noden hebben die we trachten te beantwoorden. Meer dan 37.000 personen genieten van dit project.”
De inzet en gedrevenheid van Arumugam gaat intussen niet ongemerkt voorbij: ze is een voorbeeld geworden voor alle personen met een handicap uit haar dorp.
[1] In het Oosten van du Sri Lanka.
[2] In het kader van dit project werd met de hulp van DIPECHO een evacuatiecentrum (met sanitaire uitrusting) opgericht in het dorp, bereikbaar voor personen met een handicap.
