Het rapport “Armed Violence and Disability: the Untold Story” toont aan met welke moeilijkheden slachtoffers van gewapend geweld te maken krijgen. Het onderzoek dat aan het rapport voorafging, is het eerste ooit dat de link tussen gewapend geweld en handicaps uitspit.
Uit het pilootonderzoek blijkt dat van de geïnterviewde slachtoffers van gewapend geweld acht op de tien een blijvende handicap overhoudt aan hun ongeval. Slachtoffers zijn bovendien opvallend vaak jonge, laagopgeleide mannen uit armere milieus. Het onderzoek focust ook op de ingrijpende gevolgen van gewapend geweld. Door hun ongeval geraken slachtoffers moeilijker aan werk en daalt hun inkomen en levensstandaard. Kansen op onderwijs worden ook kleiner. Dat alles leidt vervolgens tot sociale uitsluiting.
Verder blijken slachtoffers wel aan eerste hulp te geraken, maar is er een gebrek aan betaalbare gezondheids- en revalidatiezorg en psychosociale steun op lange termijn. Overheden komen ook te weinig tussen bij de organisatie van toegankelijke en betaalbare hulp en de ontwikkeling van hun rechtssysteem zodat slachtoffers voor hun rechten kunnen opkomen.
Rashmi Thapa, auteur van het rapport, definieert gewapend geweld als ‘het intentionele gebruik van wapens – dreigend of daadwerkelijk- om te doden, te verwonden en blijvende beperkingen of psychologische schade te veroorzaken, dat de veiligheid en ontwikkeling van gemeenschappen ondermijnt’. Gewapend geweld komt in verschillende contexten voor. In geval van oorlog bijvoorbeeld, maar ook in de periode voor of na een conflict, tussen individuen thuis of binnen een lokale gemeenschap en in een criminele context. Het onderzoek werd gevoerd in Colombia, Haïti, Oeganda en Pakistan. Die landen werden geselecteerd omwille van de uiteenlopende vormen van gewapend geweld die er voorkomen.
In bovenstaande landen werden interviews afgenomen van 713 slachtoffers en daarnaast nog van familieleden van slachtoffers, veiligheidsdiensten en politici. Er werden bovendien data verzameld via ziekenhuizen en politieregisters. Gegevens en bewijzen verzamelen van de dagelijkse realiteit waarin slachtoffers leven is uiterst belangrijk om vorm te geven aan een degelijk slachtofferbeleid. Het rapport spoort dan ook aan tot verder onderzoek.