Raed Mokaled: slachtoffer en Ban Advocate
De “Ban Advocates” zijn een groep individuen uit gemeenschappen die het slachtoffer werden van clustermunitie. De Ban Advocates slaagden erin de discussies te beïnvloeden over alle belangrijke thema’s die aan bod kwamen tijdens het Oslo-proces. Ze lobbyden met de steun van Handicap International actief bij de regeringsvertegenwoordigers die deelnamen aan de conferenties.
“Mijn naam is Raed Mokaled en ik kom uit Libanon, waar mijn 5-jarig zoontje Ahmad op 12 februari 1999 gedood werd door een clusterbom. Ahmad was geen terrorist of crimineel, hij was gewoon een kind dat wou spelen en van het leven genieten.
Op de dag van het ongeval gingen mijn vrouw, onze twee zonen en ik naar een openbaar park om de vijfde verjaardag van Ahmad te vieren. Aangekomen in het park maakten we het eten klaar en plaatsten we vijf kaarsjes op een verjaardagstaart voor Ahmad. Hij was aan het spelen toen we een explosie hoorden. Mijn vrouw riep ‘Dat is mijn zoon!’ alsof ze meteen aanvoelde dat er iets met hem was gebeurd en niet met een ander kind. Ik liep naar hem toe en zag hem bloedend liggen met verwondingen over zijn hele lichaam. Ik was vrijwilliger geweest bij het Libanese Rode Kruis, maar ik was tot niets meer in staat. Ik was al mijn training vergeten. We voerden hem in mijn auto naar een ziekenhuis en hij werd overgebracht met een ambulance omdat hij in kritieke toestand verkeerde. Zijn lijden duurde vier uur en toen stierf hij.
Mijn andere zoon, Adam, zei dat hij hem iets had zien oprapen dat op een fel gekleurde fles leek en toen ontplofte. Elk kind zou zoiets oprapen. Ik ben er zeker van dat geen enkele politicus, in welke positie ook, ons een antwoord kan geven op de vraag waarom mijn zoon werd gedood door clustermunitie.
Door mijn verhaal aan steeds meer mensen te vertellen, probeer ik een manier te vinden om clustermunitie uit de wereld te bannen. Politici hebben de plicht om de rechten van alle kinderen te verdedigen. Want in de toekomst, wanneer de oorlogen voorbij zijn, de legers vertrekken en de vrede eindelijk terugkeert, dan blijven clusterbommen over als getuige van hoe slecht de mensheid kan zijn.”
