Twee uur om één mijn te vernietigen

Luciano is supervisor van de voorlichting over mijngevaren in de provincie Benguela. Hij vertelt wat er gebeurde op 12 april 2006.

Die dag had ik een bijeenkomst georganiseerd in Kapango-Kavitana, in het middenwesten van Angola, om te werken aan de reductie van de risico's op mijnongevallen. De bijeenkomst begon met het gebruikelijke voorstellen en welkom heten van alle deelnemers.

We waren nog maar net begonnen, toen de priester me in de reden viel en vertelde hoe een kind uit het dorp begin dit jaar een mijn had ontdekt op de weg naar een veld. De dorpsgemeenschap gebruikt de weg voor de maïs- en maniokteelt. Hoe kon dit concrete geval worden opgelost, aangezien ze niet wisten wie ze moesten waarschuwen om de mijn te laten weghalen?

Toen ik de deelnemers meer vragen stelde, merkte ik dat de preventieboodschap die Handicap International verspreidt, goed was toegepast. De vertegenwoordigers van de gemeenschap kenden de plek en er was een traditionele markering van twee gekruiste takken aangebracht om het gevaar te signaleren.

Sindsdien wilde natuurlijk niemand de weg met de mijn nog nemen of het risico nemen om het veld te bebouwen, uit vrees voor andere, nog onontdekte mijnen. In het natte seizoen kunnen de mijnen immers verschuiven en in het droge seizoen komen ze op een andere plaats weer te voorschijn.

We besloten deze gemeenschap meteen te hulp te schieten door een beroep te doen op de ontmijningsorganisatie die bij de vergadering aanwezig was. Die kon al heel snel een team laten komen. Ook informeerde ik de lokale overheid en de bevolking dat er een ontmijningsoperatie zou beginnen.

Die ontmijning was een beetje de attractie van de dag. We maakten van de gelegenheid gebruik om een voorlichtingssessie over de gevaren van mijnen te houden, met het voorbeeld van de mijn die de toegang tot het veld belemmerde. We feliciteerden de gemeenschap dat zij zelf het gevaar had gesignaleerd en de toegang tot het verdachte veld had belet.

Dat de bevolking van Kapango-Kavitana de preventieboodschap van mijnongevallen zo goed had toegepast, was het gevolg van de voorlichtingsactiviteiten van onze teams op het terrein. Dat hadden we niet kunnen doen zonder de steun van de peters en meters van Handicap International.

Uiteindelijk werd de mijn die de toegang tot het veld al drie maanden lang belemmerde, in amper twee uur tijd geneutraliseerd en vernietigd. De ontmijningsorganisatie bakende het verdachte terrein af en komt heel binnenkort terug om er zeker van te zijn dat het veld geen enkel gevaar inhoudt voor de dorpsbewoners.

De teelt van maïs en maniok (die de belangrijkste voedingsbestanddelen van de Angolezen uitmaken) zal binnenkort weer kunnen beginnen op dit perceel.

Luciano, Handicap International Huambo, Angola.