Het gezicht van Gaza - 'Mijn werk helpt me de kracht te vinden om verder te leven'

Waarom doe je dit vrijwilligerswerk?

'Ik woon sinds mijn geboorte in 1999 in het Nuseirat-kamp in Gaza. Op dit moment ben ik ontheemd in datzelfde kamp, maar in een andere wijk. Het leven was voordien zo mooi dat ik ga slapen en wakker word met de wens dat ik terug zou kunnen gaan naar die tijd.'

'Wat ik het leukste vind aan mijn werk is dat het om pure humanitair hulpverlening gaat en dat de impact ervan op mensen enorm is. Door mijn werk als kinesitherapeut, gespecialiseerd in revalidatie, kan ik kleine wonderen verrichten.'

Welke impact heeft de oorlog al gehad op jouw leven?

'Op de derde dag van de oorlog, op 11 oktober 2023, verloor ik mijn huis. Ondertussen ben ik al naar acht verschillende plaatsen moeten vluchten. Eerst naar een kamp waar ik met familieleden woonde, dan naar het kamp Bureij, dan naar een ander huis in het kamp Nuseirat, dan naar Al-Zawaida in de centrale regio, dan naar Deir al-Balah en tenslotte terug naar het kamp Nuseirat in de zone Al-Zuhour. Telkens verbleef ik in andere huizen. Geen eigen huis hebben is echt schrijnend. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik geen eigen kamer meer heb - vooral in de winter is het moeilijk.'

'Tijdens de reis naar Al-Zawaida hadden we geen eten of water. Door het gebrek aan water werd proper blijven, kleding wassen en de afwas doen onmogelijk. Omdat ik alles ben kwijtgeraakt tijdens het bombardement op ons huis, verander ik bijna nooit meer van kleding.'

'In totaal verloor ik al 17 familieleden, waaronder mijn ouders en mijn broer, die voor alles zorgden. Mijn andere broers en zussen raakten ook gewond. Mijn jongste zusje liep een complexe breuk in haar rechterhand op, waarvoor talloze operaties nodig waren. Tot voor kort had ze nog steeds last van de gevolgen van dit letsel. Ik heb zelf ook verschillende breuken gehad. Ik heb het wonder boven wonder overleefd onder het puin.'

Waar vind je de kracht om verder te gaan?

'Elke keer als we denken dat we eruit gaan geraken, dat we een beetje stabiliteit vinden op een plek, brengen nieuwe incidenten ons weer terug bij af.'

'Mijn oudere broer, die gedood werd, had twee kleine dochters die veel hebben geleden. Eerst raakten ze gewond en daarna moesten ze ontheemd verder met de constante angst die de bombardementen en het geweld veroorzaken. Ze zijn altijd bang en kunnen niet slapen. Ze willen altijd bij ons blijven en zijn bang als we weggaan.'

'Door mijn werk bij Handicap International ontmoet ik veel mensen die soortgelijke verhalen hebben meegemaakt. Het helpt me om de realiteit te accepteren, kracht te vinden om verder te leven en anderen te helpen. Ik wil blijven werken met Handicap International. Het heeft een positieve impact op mijn mentale welzijn en het heeft me geholpen het verlies van mijn familie te boven te komen en me niet alleen te voelen. Ik wil hulp bieden aan zoveel mogelijk mensen wiens verhaal vaak vergelijkbaar is met het mijne.'