Graziella Lippolis, expert revalidatie met hart op het terrein

Bevlogen. Zo vertelt Graziella over haar werk. Wanneer ze het heeft over haar terreinbezoek aan China na de aardbeving in 2008, krijgt ze het zelfs moeilijk. Het toont hoe geëngageerd de Belgische kinesiste van Italiaanse afkomst is. Graziella werkt al twaalf jaar voor Handicap International. Ze begon in Jemen en is nu expert revalidatie in Brussel.

In 2001 ging ik naar Jemen, waar ik lokale kinesisten opleidde. Dat deed ik zo’n anderhalf jaar lang. Erna werd het Angola. Ik bleef er tot eind 2005 en werkte er drie jaar voor Handicap International. De indrukken die de twee landen op me hebben nagelaten, zijn totaal verschillend. In Jemen is er veel begrip voor mensen met een handicap. Angola blijft een land van vooroordelen en bijgeloof. Ik leerde het lokale personeel niet alleen technische vaardigheden aan. Er wachtte me ook een grote taak om hun houding tegenover mensen met een handicap te verbeteren. De mensen hadden dertig jaar in oorlog geleefd. Als je eerste zorg lange tijd overleven is, dan leer je in de eerste plaats aan jezelf te denken en is het soms moeilijk om empathie op te brengen.

Na een amputatie kreeg een patiëntje niet de nodige antibiotica en stierf. Dat heeft me enorm geraakt. De gezondheidszorg in Angola heeft duidelijk nog een hele evolutie te ondergaan. Handicap International heeft er veel mensen geholpen. Met revalidatie in centra en bij mensen thuis. We ondersteunden ook organisaties voor mensen met een handicap en leerden hen voor hun rechten op te komen. Het is nu aan die middenveldorganisaties om bij de overheid te blijven lobbyen zodat de nodige diensten voor mensen met een handicap er komen.

In december 2005 begon ik als expert revalidatie in Brussel. Ik ben verantwoordelijk voor de strategie en de kwaliteit van onze revalidatieprojecten. Ik maak ook deel uit van netwerken van organisaties die actief zijn binnen de domeinen handicaps of ontwikkeling. We stellen onze expertise ter beschikking van bijvoorbeeld andere ngo’s of universiteiten. Dankzij onze expertise kunnen zij beter rekening houden met de specifieke behoeftes van mensen met een handicap. Daarnaast is onderzoek en ontwikkeling een belangrijk aspect van mijn job.

Het directe contact met onze doelgroep mis ik soms wel. Maar ik werk even graag aan een algemene visie en strategie hier in Brussel. Door meer afstand te nemen, kan ik me op de juiste momenten de juiste vragen stellen. En ik behoud de band met onze projecten door drie tot vier keer per jaar naar het terrein te reizen. Zo bied ik onze lokale teams tijdelijke technische steun en evalueer ik projecten. Tijdens verkennende terreinbezoeken onderzoek noden om nieuwe projecten te ontwikkelen.

De wanhopige blik van een moeder, starend naar de brokstukken van een schoolgebouw, kapotte schoolbanken en verloren schoentjes. Een moment dat ik nooit zal vergeten. Ik zag de pijn van die vrouw en kon niets doen. De ravage die de aardbeving in China in 2008 heeft veroorzaakt, was verschrikkelijk om aan te zien. Het leven van de slachtoffers verandert ingrijpend, van de ene dag op de andere. Het deed me beseffen hoe belangrijk psychologische hulp is. Daar besteden we binnen onze projecten meer en meer aandacht aan. Na de aardbeving was Handicap International er snel bij met kinesitherapie en de verdeling van loophulpmiddelen. Ook onder de lokale bevolking was er een sterk gevoel van solidariteit. Ik herinner me dat een jongeman op ons afstapte en zei dat hij vrijwilliger wilde worden. Hij startte als vertaler, werd vervolgens projectmedewerker en eindigde als projectverantwoordelijke. Een duurzame aanpak die we continu nastreven.