"Mijn familie is al wat ik nog heb"

"Ik ben uit Syrië vertrokken met enkel wat kleren op mijn rug. Verder helemaal niets." De 60-jarige Moheileh woont in het Jordaanse kamp van Zaatari, waar ze naartoe vluchtte na een bombardement in Syrië in 2012. Eén van haar benen werd geamputeerd. Dankzij een prothese van Handicap International kan ze zich weer verplaatsen.

Moheileh leeft in een container, die dienst doet als woning, in het vluchtelingenkamp van Zaatari. “Ik woon hier nu al vier jaar”, zegt ze. “We zijn veilig, maar het is geen eenvoudig leven. Ik heb weinig om handen: een gewone dag bestaat uit liggen op bed, eens rechtop gaan zitten, opnieuw gaan liggen … Bij mooi weer ga ik soms even naar buiten. Ik denk veel na. Ik wou dat deze oorlog ophield en dat ik eindelijk terug naar huis kon.”

Met een doffe blik vertelt Moheileh over de tragische gebeurtenis vóór haar komst naar Jordanië. “We waren thuis toen de tanks in onze wijk arriveerden en de huizen begonnen te beschieten. Mijn been werd geraakt.”

Ooit weer herenigd?

Niet veel later vluchtte ze naar het kamp in Zaatari. “Toen ik hier hoorde over Handicap International, besloot ik de organisatie op te zoeken”, legt ze uit. “Eerst kreeg ik een wandelstok en een looprekje, daarna ook een prothese. Ik volg ook kinesitherapie en doe regelmatig mijn oefeningen. Dat maakt het leven een beetje draaglijker. En zo gaat de tijd sneller voorbij.”

Tijdens één van de revalidatiesessies zijn ook Moheilehs kleinkinderen mee. “Ik heb gelukkig nog mijn familie”, zegt Moheileh terwijl ze hen aankijkt. “Ik ben uit Syrië vertrokken met enkel wat kleren op mijn rug. Verder helemaal niets. Maar heel wat familieleden leven in het buitenland en anderen zijn in Syrië gebleven. De oorlog heeft ons van elkaar gescheiden. Ik hoop dat we ooit weer herenigd zullen zijn.”