Naar huis terugkeren: een ware uitdaging
Vandaag keert een van onze patiënten, Josué, terug naar huis nadat hij vijftien maanden in het ziekenhuis heeft gelegen. Hij geraakte verlamd aan de benen nadat een kogel hem in de rug raakte. Hij ziet er gelukkig uit. Hij zat al zo lang op dit moment te wachten. Zijn moeder is bij hem, met een grote glimlach op haar gezicht. Ze is fier dat haar zoon – die zijn mooiste kleren heeft aangetrokken – weer naar huis mag.
We pakken zijn weinige bezittingen in, zijn onmisbare en zo dierbare minitelevisie en een toestel waarmee hij zijn therapie thuis kan voortzetten. Vijftien minuten later zijn we er, in de Cité Soleil. Het huis is vernield door de aardbeving. Nu leven ze met zes in een kamer gemaakt van golfplaten en plastic zeilen.
Een maand eerder hebben we de toegankelijkheid van zijn woonplaats bekeken. Josué zit in een rolstoel, hij kan dus jammer genoeg niet overal bij. De toegangsweg was bereikbaar, maar door het regenseizoen is die weg een moeras geworden. Overal staat het water tien centimeter hoog... Voor Josué is het onmogelijk om erdoor te geraken! We hebben hem met drie moeten dragen. Na enkele laatste raadgevingen, nemen we afscheid.
Maar we blijven Josué opvolgen. Het is een van onze belangrijkste doelstellingen om patiënten bij hun terugkeer naar huis te begeleiden en ervoor te zorgen dat ze zich weer thuis voelen in hun gemeenschap. Voor Josué, die nog maar 26 jaar oud is, willen we een oplossing vinden zodat hij alleen het huis uit kan. Zo hoeft hij niet voortdurend afhankelijk te zijn van zijn familie en kan hij zijn eigen leven opnieuw uitbouwen.
