"Op een dag zal ik zelf mensen verzorgen"

Toen het conflict in Syrië losbrak, kwam noodgedwongen een einde aan de sessies kinesitherapie van Abdel Rahman. De levenskwaliteit van de jongen met een spierziekte ging er zienderogen op achteruit. Vandaag in het Azraq vluchtelingenkamp neemt hij de draad terug op met onze kinesist. Ook een rolstoel maakt hem zelfstandiger. Eindelijk lijken Abdel Rahmans bezorgdheden weer op die van een gewone tiener.

"Toen Abdel Rahman nog een baby was, leek alles normaal … Maar toen hij oud genoeg was om te beginnen lopen, viel het ons op dat hij daartoe geen aanstalten maakte. We gingen daarom naar de grote stad, zodat hij sessies kinesitherapie kon volgen bij een gespecialiseerde arts. Maar toen het conflict uitbrak, werden we gedwongen deze sessies voor onze zoon op te geven."

Aan het woord is Badi, de papa van Abdel Rahman. Hij was loodgieter in Syrië. Hij, zijn vrouw Wafaa en de vier kinderen sloegen op de vlucht voor het geweld in hun land. Ze kwamen terecht in het Azraq vluchtelingenkamp in Jordanië, waar Handicap International de meest kwetsbaren helpt.

Opnieuw van nul beginnen

Vandaag doet Mo’men, kinesist voor Handicap International, enkele spierversterkende oefeningen die de spieren en gewrichten van de jongen stimuleren. Het hele gezin is van de partij en houdt de bewegingen van onze kinesist nauwlettend in de gaten. Badi wil vandaag te weten komen hoe hij met eenvoudige gebaren het leven van zijn 13-jarige zoon in het kamp makkelijker kan maken.

"Doordat Abdel Rahman in Syrië met zijn sessies kinesitherapie moest stoppen, moet hij nu helemaal opnieuw van nul beginnen“, legt Mo’men uit. De kinesist kijkt de jongen samenzweerderig aan en vervolgt: "Maar ik heb er een goed oog in. Hij is gemotiveerd en we zullen wel snel vooruitgang boeken, daarvan ben ik overtuigd."

Het goede humeur en de aanstekelijke lach waarmee Abdel Rahman de instructies van Mo'men opvolgt, zijn in elk geval bevorderlijk!

Rolstoel verhindert isolement

Handicap International heeft Abdel Rahman ook een rolstoel gegeven, zodat hij zijn woonplaats kan verlaten en zich voor langere afstanden kan verplaatsen. Tijdens een kleine demonstratie toont hij trots welke bewegingen hij al onder de knie heeft en bewijst hij de vooruitgang die hij heeft geboekt sinds zijn eerste sessie.

"Gisteren is hij voor de eerste keer naar het centrum gegaan waar er activiteiten voor kinderen worden georganiseerd. Hij heeft er videospelletjes kunnen spelen met leeftijdsgenootjes. Zonder zijn rolstoel  was hij daar nooit geraakt“, zegt zijn mama Wafaa.

Zoals veel tieners brengt Abdel Rahman graag tijd door met zijn vrienden. En hoewel hij met bepaalde uitdagingen wordt geconfronteerd, heeft hij dezelfde zorgen als andere jonge adolescenten. Zijn ouders mochten al meermaals de vraag aanhoren wanneer hij nu eindelijk zijn eerste gsm zal krijgen, die ze hem beloofden toen ze nog in Syrië woonden.

Ook zijn toekomstdromen zijn dezelfde als van zovelen: hij wil arts worden later. “Op een dag zal ik zelf mensen verzorgen." Abdel Rahman spreekt uit hoogsteigen ervaring. De gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben zijn wens enkel maar versterkt.

 

- Dit project wordt gefinancierd met de steun van ECHO (Europese Unie).