3 - Sitting Bull

Hij zag eruit als een Noord-Amerikaanse indiaan: lange haren, gebruinde huid, atletisch lichaam. Hij had rode draden in zijn haar die iets weghadden van de pluimen van een heel zeldzame vogel. Ik doopte hem Geronimo.

Hij was één en al spieren, zelfs met maar één been en op 3 600 meter hoogte moest hij toen 90 kilo gewogen hebben. Onze technicus had er een vette kluif aan om een prothese te maken die paste en dat gewicht kon houden.

In onze revalidatiezaal zat hij liefst van al gewoon op een stoel, zonder een woord te zeggen. Hij keek dan toe hoe de anderen hun oefeningen deden aan de brug met gelijke leggers. Ik geloof dat hij dat rustgevend vond. Ik zei dan: "Yo, Geronimo, zet je achterste eens in beweging! We hebben geen prothese van gehard staal voor jou gemaakt opdat jij lekker op een stoel kon blijven zitten. Beweeg, of ik ga je ‘Sitting Bull’ beginnen noemen …”
Hij begreep me niet, maar lachte wel. Hij stak zijn tong uit en krabte zich in de haren. Dan begon hij opnieuw aan zijn oefening. Misschien begreep hij me dan toch.