Heba: tussen hulp bieden en zelf overleven

Ik ben getrouwd en heb twee dochters, één van 7 jaar en een andere van 2 jaar. We wonen ten oosten van Deir al-Balah, in het centrum van Gaza. Dat is een plek die regelmatig gebombardeerd wordt en waar drones voortdurend alles controleren. Ondanks het gevaar en de constante instabiliteit blijf ik toegewijd aan mijn werk, dat bestaat uit het voorzien van prothesen die het leven van geamputeerden veranderen.

Ik werk elke voormiddag in het prothesecentrum. Het kost me ongeveer anderhalf uur om met het voertuig van de organisatie naar mijn werk te komen. Ik blijf werken zolang dat veilig en mogelijk is.

Het achterlaten van mijn dochters verscheurt elke dag mijn hart. Ik ben constant bang voor hen wanneer ik aan het werk ben. Maar ik geloof in het belang van mijn taak, als professional die mensen helpt hun mobiliteit en waardigheid terug te krijgen. Tijdens mijn werk zorgt mijn man voor onze dochters. Hij is zijn baan kwijtgeraakt door de oorlog, dus hij regelt nu alles thuis.

Kracht om door te gaan

Wanneer ik aan het werk ben, denk ik voortdurend aan mijn gezin. Vooral omdat we dicht bij de oostgrens van Gaza wonen, waar ons huis elk moment gebombardeerd kan worden. Het is moeilijk om geconcentreerd te blijven. Maar de gedachte dat ik een bepaald doel heb en dat mensen van me afhankelijk zijn, geeft me de kracht om door te gaan. De patiënten opvolgen en me concentreren op hun verzorging helpt me om mijn eigen zorgen te vergeten.

Onlangs hebben we het aantal werkdagen van het prothesecentrum uitgebreid van drie naar vijf dagen per week, van zondag tot en met donderdag. Door deze verandering kunnen we meer mensen bereiken en de kwaliteit van de zorg verbeteren.

'Heen en weer geslingerd tussen werk, gezin en zorg'

De weinige vrije tijd die ik heb, besteed ik aan twee dingen. Ten eerste geef ik mijn dochter Sham les. Ze kan niet naar school gaan, dus help ik haar met leren lezen en schrijven. Daarnaast zorg ik voor mijn moeder, die tijdens de oorlog een beroerte heeft gehad. Ik kan haar alleen in het weekend bezoeken, omdat ik doorheen de week moet werken.

Het moeilijkste is om dit alles te combineren: ik ben een werkende vrouw, maar ook een moeder en de verzorgster van mijn zieke moeder. Bovendien maakt het tekort aan gas het leven nog moeilijker. Na het werk moet ik telkens opnieuw een vuur maken om te koken, wat uren duurt.

Mijn moeder woont in het uiterste westen van Deir al-Balah en ik woon in het uiterste oosten. Omdat er te weinig brandstof is, kan ik niet vertrouwen op auto's en moet ik vaak lange afstanden stappen met mijn kinderen om haar te bezoeken, altijd bang dat we onderweg worden blootgesteld aan een granaatexplosie of raketvuur.

Ik word voortdurend heen en weer geslingerd tussen werk, gezin en zorg. De emotionele en fysieke last is zwaar, maar ik ga door. Voor mijn dochters. Voor mijn moeder. Voor de mensen die op mijn werk van me afhankelijk zijn.

------------

 

Over het prothesencentrum

Het Nahla prothesen- en orthesencentrum in Khan Younis voorziet tijdelijke noodprothesen aan mensen die een been verloren. Het is vernoemd naar een overleden medewerker van Handicap International, Nahla. Zij kwam samen met haar kinderen om het leven toen ze haar toevlucht zochten in het vluchtelingenkamp Al Nuseirat in december 2023.

Begin juni 2025 kreeg Handicap International een evacuatiebevel voor het prothesecentrum in Khan Younis. Het prothesecentrum verhuisde naar het kantoor van de organisatie in Zuwaida, in het centrale deel van de Gazastrook. Daar worden een deel van de activiteiten verdergezet in het kantoorgebouw zelf, een ander deel in een tent in de tuin.

De teams van Handicap International zoeken momenteel uit hoe ze de toegang tot dit prothesecentrum kunnen verbeteren voor de patiënten. Mogelijk zullen bussen ingezet worden of mobiele units opgezet worden, zodra de veiligheidssituatie het toelaat.