Van revalidatietraject tot eigen inkomen: de weg van Carlos richting zelfstandigheid

Bocas de Satinga is een klein dorpje in Colombia, vlakbij de stille oceaan. De rivier Patía die het dorpje met de kust verbindt, is tevens een belangrijke verkeersader, want in de hele regio zijn geen wegen te bekennen. Een plek waar alles rustig zijn gangetje gaat, zou je denken. Maar schijn bedriegt.

In het noorden van Nariño, het derparement waar Bocas de Satinga zich bevindt, strijden verschillende gewapende groeperingen hevig om de controle over het gebied. Voor de inwoners brengt elke verplaatsing enorme risico's met zich mee. Door oplaaiend geweld namen Carlos en zijn vrouw een tijdje geleden de moeilijke beslissing om te vertrekken.

Op een nacht slagen ze er in om aan boord van een boot te gaan om naar het centrum van de stad te varen, een paar kilometer verderop. Maar twee weken later moeten ze door een gebrek aan geld alweer huiswaarts keren om opnieuw aan het werk te gaan.

Eenmaal terug thuis begeeft Carlos zich naar de oever van de rivier, zoals hij elke dag doet. Maar deze keer neemt zijn wandeling een hele andere wending: een luide explosie werpt hem op de grond. Later zou hij zich niets meer van de ontploffing of hoe die veroorzaakt werd, herinneren. Enkel het moment waarop hij zijn ogen opnieuw opent en beseft dat hij op een landmijn is gestapt zal hem nog lang bijblijven: De pijn is ondraaglijk. Zijn buren dragen hem in een kano en varen zo snel als ze kunnen stroomafwaarts om hulp te zoeken. Het wachten lijkt eindeloos: de reis duurt uiteindelijk negen uur, zonder enige verdoving.

Eenmaal ze medische hulp bereiken, wordt beslist Carlos' been te amputeren. De amputatie betekent een keerpunt voor Carlos, zowel fysiek als emotioneel en zelfs economisch. Met drie kinderen en geen enkele bron van inkomsten meer, slaat de wanhoop langzaam toe.

Maar Carlos geeft zich niet gewonnen en dankzij zijn eerste prothese kan hij voor het eerst weer stappen. Na verloop van tijd moeten er echter enkele aanpassingen aan zijn prothese worden gedaan die alleen in de grootstad Calí mogelijk zijn. De kosten voor vervoer en verblijf zijn echter veel te hoog. Carlos dient een aanvraag in voor een invaliditeitsuitkering, maar de procedure duurt lang en de uitkering zal niet meteen worden uitbetaald.

Financieel opnieuw onafhankelijk

Dankzij een samenwerkingsproject van Handicap International en de Colombiaanse organisatie Tierra de Paz krijgt Carlos echter psychosociale ondersteuning, juridische bijstand en begeleiding bij het indienen van zijn pensioenaanvraag. Hij ontvangt ook financiële steun om zijn reiskosten naar medische afspraken te dekken. Maar bovenal is Carlos een nieuw project kunnen starten waarmee hij zijn gezin van een inkomen kan voorzien.

Dankzij zijn ervaring in de varkenshouderij en de financiële steun van Handicap International bouwen Carlos en zijn gezin twee varkensstallen. Ze kopen ook speciaal voer, vitamines en ontwormingsmiddelen en ten slotte vijf biggen om hun varkenshouderij te starten. Carlos zet ook een composteersysteem op poten om biologische mest te produceren die hij kan hergebruiken in zijn moestuin. Zijn uitgaven verminderen en hij kan een duurzame productiecyclus garanderen.

Al zes maanden wijdt Carlos ondertussen zijn dagen aan het fokken van varkens. Hoewel zijn vele medische afspraken de gezinsuitgaven in de hoogte hebben gestuwd, is hij toch opnieuw financieel onafhankelijk. Vanuit het Cauca, het departement waar Carlos tegenwoordig met zijn familie woont, kan hij opnieuw hoopvol naar de toekomst kijken.

Wat is een antipersoonsmijn?