Getuigenis: Oreste en Elsa

De 11-jarige Oreste huppelt rond bij de ingang van zijn huis, een beetje geïntimideerd door al het volk dat hem die ochtend een bezoek brengt. Maar zodra hij Elsa herkent, verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht. Elsa is “activiste” en komt nu al bijna twee jaar verscheidene keren per week op bezoek. “Hij was toen negen jaar, en in het begin was hij heel gesloten. Ondertussen is hij veel opener en socialer geworden.”

“Twee dagen na zijn geboorte kreeg Oreste een infectie die zijn zenuwstelsel aantastte”, vult zijn mama aan. “We merkten dat hij zijn hoofdje niet recht kon houden. Tot zijn eerste levensjaar moest hij om de twee weken naar de dokter. Hij had ook kine nodig, en pas rond zijn derde begon hij te lopen. Het was moeilijk voor mij, want ik zag alleen wat mijn zoon niét kon. Ook op school was het heel hard: ik moest bij Oreste blijven in de klas, want hij moest de hele tijd kunnen bewegen. Het was alsof ik zelf opnieuw naar de kleuterklas ging. Uiteindelijk hebben we beslist om hem te laten thuisblijven en twee dagen per week een juf bij hem te laten komen. In het begin weigerde hij dat, maar nu loopt alles goed. Zodra de activisten op huisbezoek kwamen, is hij vooruitgang beginnen boeken.”

En Elsa vervolgt: “Ik vroeg hem wat hij graag deed. Zo zorgt hij heel graag voor zijn kippen en duiven. We spelen ook veel samen, met domino’s bijvoorbeeld. Dat helpt hem om zijn concentratievermogen en zijn grijpvastheid te verbeteren. Van- daag kan hij zich alleen aankleden en zijn veters strikken. Goed, het zijn nog geen stevige knopen, maar hij kan tenminste zijn schoenen vastmaken, en dat is wat telt. Ondertussen is Oreste er zo sterk op vooruitgegaan dat hij gespecialiseerd on- derwijs zou kunnen volgen en weer naar school zou kunnen gaan”.

Het jongetje laat zijn dominostenen voor wat ze zijn en komt op mama’s knieën zitten, op de schommelstoel onder de patio. Ze drukt hem tegen zich aan: “We zijn gewoon onafscheidelijk, we geven elkaar kracht!”