Syrië: “Nietsdoen is geen optie”

Zowat 8.000 Syriërs ontvluchten elke dag hun land en zoeken een toevluchtsoord in het buitenland. Door de duur en de stijgende intensiteit van het conflict, verergerde de reeds alarmerende humanitaire situatie, ook in naburige landen die niet meer de middelen hebben om aan de behoeften van deze vluchtelingen te voldoen.

Volgens de teams van Handicap International ter plaatse, brengt deze evolutie de overlevingskansen voor vluchtelingen verder in het gedrang. Olivia Biernacki, die in Jordanië aanwezig is sinds eind 2012, werkt aan een betere toegang tot humanitaire hulp voor de meest kwetsbaren.

Olivia Biernacki maakt deel uit van een 250-koppig noodhulpteam dat door Handicap International werd opgericht als antwoord op de crisis in Syrië. Vanuit Jordanië streeft zij ernaar om de meest kwetsbare mensen toegang te geven tot de diensten die zij nodig hebben. “Mijn rol is bruggen bouwen tussen de kwetsbaarste vluchtelingen en humanitaire hulp. De meest kwetsbaren zijn gehandicapten en gewonden, zwangere vrouwen en geïsoleerde en oudere mensen. Afhankelijk van de situatie, komen wij direct tussenbeide- door revalidatiezorg en psychosociale steun te verlenen, of door basishulpgoederen te verdelen. In andere situaties verwijzen we mensen door naar een dienst die hen kan helpen en steun kan bieden tot wij er zeker van zijn dat de situatie beter is. Ons doel is ervoor te zorgen dat, ondanks de omvang van de ramp, niemand aan zijn lot wordt overgelaten.“

Alarmerende stijging van aantal vluchtelingen

Dagelijks treden de teams van Handicap International in contact met de Syrische vluchtelingen die in kampen of Jordaanse gemeenschappen leven, waar velen een paar vierkante meter van een flat of een garage huren. Dat werk is essentieel om te verzekeren dat vluchtelingen toegang blijven hebben tot humanitaire hulp. Het leverde al veelbelovende resultaten op. “Wat wij doen als organisatie, gaat van mond tot mond en zo werkt het goed. Wij worden direct benaderd door mensen die onze hulp nodig hebben en door de diensten waarmee wij zeer sterke banden hebben gesmeed.“

Gecoördineerde hulp om een volledige waaier van behoeften te dekken

Een deel van de taak van Olivia Biernacki bestaat erin om af te stemmen met de partners van Handicap International zodat een gecoördineerde actie op touw kan worden gezet. Ze moet ook in contact blijven met de diensten waarop de vluchtelingen beroep kunnen doen. “In de praktijk gaat het zo: heeft een familie problemen met het betalen van de huur, dan moeten wij hen naar een organisatie verwijzen die hen financiële steun kan bieden of die andere opvangplaatsen kan aanduiden. De meest kwetsbare mensen hebben meer dan directe hulp nodig en wij vormen de schakel tussen vluchtelingen en de volledige waaier van humanitaire hulp. Dat ontbreekt duidelijk en de mensen zijn uiterst dankbaar voor dat soort hulp.“

“De interventie van Handicap International is essentieel“

“Het aantal vluchtelingen met verwondingen of handicaps is enorm. En er zijn nagenoeg geen andere organisaties die revalidatiezorg verlenen in het noorden van Jordanië of in de kampen. Wij moeten constant onze prioriteiten aanpassen om de omvang van de behoeften ter plaatse aan te passen aan de behoefte aan follow-upzorg en aan een luisterend oor voor diegenen die we helpen. Daarom voeren wij ook onze psychosociale activiteiten op.“

“Dit is mijn eerste opdracht voor Handicap International en ik heb nooit getwijfeld aan het nut van ons werk. De behoeften zijn zo groot dat wij echt essentieel werk doen. Als wij het niet doen, zal niemand anders zorg verlenen aan mensen met een handicap en zullen de vele gewonden permanente letsels ontwikkelen gewoon omdat zij niet voldoende zorg hebben gekregen.“

Olivia volgt veranderingen in de levensomstandigheden van vluchtelingen op en meet het effect van humanitaire hulp. “Wanneer een vrouw die haar twee benen bij een bomaanval heeft verloren een rolstoel krijgt en opnieuw eten kan kopen op de markt en voor haar kinderen kan zorgen, neemt haar leven echt een nieuwe wending. Wij zijn getuige van heel wat pijn en lijden. De oorlog woedt nauwelijks een paar kilometer over de grens en de mensen die wij ontmoeten zijn vaak nog uiterst getraumatiseerd door hun ervaringen. Ik heb ook het geluk om met de Jordaanse teams te mogen werken, die indrukwekkend werk leveren. Ik denk dat dat gevoel van solidariteit met de Jordaniërs en de Syriërs ons helpt om door te gaan. Zodra je met eigen ogen hebt gezien wat hier gebeurt, is nietsdoen geen optie meer.”