Ty Pisith: Hoeveel levens gered?

In de aangename schaduw van een boom blijven Pisith, Phissey en haar mama bijna een halfuur met elkaar praten. Haar hand is een groot wit verband gewikkeld en Phissey vervolgt – weliswaar nog steeds een beetje bang – haar verhaal met de steun van haar mama.

Rothma nam zijn mes en liet het in het tuig glijden. Op dat moment spatte het ding uiteen. Phissey heeft geluk gehad: ze stond op enkele meters van het tuig vandaag. Een scherf raakte haar hand, maar ze zou stukje bij beetje haar vingers opnieuw moeten kunnen bewegen. Voor de twee jongens waren de gevolgen veel erger. Beide werden daarom meteen naar een ziekenhuis in Battambang, dat gespecialiseerd is in chirurgie, overgebracht.

Terwijl Pisith met de buren en familieleden praatte, ging de informatieverzamelaar van het CMVIS in Battambang bij de twee jongens informeren naar hun versie van het drama om de gebeurtenissen beter te kunnen inschatten. Hen Chan is een zestiger met een stevige handdruk en zilvergrijze haren die licht kroezelig vanonder zijn petje tevoorschijn komen. Terwijl hij de ene sigaret na de andere opsteekt, legt hij uit hoe hij de twee kinderen op 6 augustus, de dag na het drama, ontmoette. Samy heeft een open beenwonde, twee vingers moesten geamputeerd worden en hij heeft verschillende verwondingen aan zijn benen en in het gezicht. Rhotma is ernstig gewond aan het gezicht.

Dankzij hun ervaring en contacten kunnen de gegevensverzamelaars van het CMVIS de overlevenden ondersteuning bieden. Een noodzakelijke steun want door een ongeluk komen de families in een sterk neerwaartse spiraal terecht. Ziekenhuiskosten, minder mensen beschikbaar voor het dagelijkse werk … Pisith en haar collega’s leiden de families daarom naar de bevoegde hulpdiensten en bieden hen een urgentiekit met voornamelijk rijst en noedels, zodat zij tijdens de periode direct na een incident toch aan hun basisbehoeften kunnen voldoen.

Pisith komt er openlijk voor uit dat dit werk haar soms zwaar valt, doordat ze vaak met gewonde en lijdende mensen in contact komt. Hoe blijf je ongevoelig voor hun ellende? Maar het is ook een van haar drijvende krachten. Mijn werk biedt mij een dubbele voldoening. Ten eerste kan ik de risico’s op een incident en de gevolgen die dit voor het slachtoffer en zijn familie meebrengt dankzij mijn sensibiliseringsactie beperken. Ten tweede kan ik door mijn gedetailleerde aanwijzingen het werk van de ontmijners in de juiste richting sturen zodat de mensen die ik ontmoet uiteindelijk in veiligheid kunnen leven. Telkens er een nieuwe fiche is ingevuld, kan ik mij dus afvragen: “Hoeveel levens gered?”