Het gezicht van Gaza - 'Sinds oktober zijn we al acht keer moeten verhuizen'

Hoe ziet jouw gezin eruit?

'We zijn een gezin van vijf. Onze dochter Lana kan heel goed tekenen en is een excellente studente, met telkens de beste resultaten op school. Onze zoon Ahmed is gepassioneerd door voetbal, sport en auto's en doet het ook heel goed op school. Adam, de kleinste van de familie, zorgt voor heel wat plezier in onze familie.'

'Voor de oorlog woonden we in het noordelijke deel van Gaza-stad. We hadden alles wat we nodig hadden: een groot huis, een mooie auto, een tuin, de mogelijkheid om uit eten te gaan, parken te bezoeken, naar de kust te gaan en af en toe te reizen.'

'Ik hou van mijn logisitieke job. Ik werk al 11 jaar voor Handicap International  en ben manager bevoorrading en en aankoop geworden.'

Waar ben je overal al naartoe moeten vluchten sinds het begin van de oorlog?

'Sinds oktober zijn we al acht keer moeten verhuizen. De eerste keer moesten we voor tien dagen naar het midden van Gaza-stad vluchten nadat we een evacuatiebevel hadden ontvangen van het Israëlische leger. Daarna moesten we voor drie weken naar het zuidelijke deel van de stad en vervolgens naar Al-Maghazi in het midden van de Gazastrook, telkens na nieuwe evacuatiebevelen. Daarna verbleven we een dag in een opvangplaats van UNRWA [de VN-organisatie voor hulp aan Palestijnse vluchtelingen, red.] in Khan Younes en daarna verhuisden we naar het huis van een collega.'

'Vervolgens gingen we naar de Al-Amal Association in Rafah, waar we eerst een kamer deelden met een ander gezin. Later zijn we verhuisd naar een andere locatie, vlakbij het kantoor van Handicap International in Rafah. Nog later zijn we verplaatst naar een betere locatie, waar we ongeveer drie maanden hebben gewoond, tot we opnieuw een evacuatiebevel kregen. Van Rafah zijn we naar het midden van de Gazastrook verhuisd, waar we momenteel nog steeds verblijven.''

Hoe voelt het om telkens opnieuw te moeten vluchten?

'Wanneer je je huis verlaat, ontvlucht je de dood op weg naar het onbekende. We moeten telkens vluchten van bombardementen en beschietingen. Je voelt je constant bedreigd. Tijdens onze verschillende tochten zag ik verdriet en verdrukking in de ogen van mijn kinderen. En bij mezelf voelde ik enkel het onvermogen om hen een veilige plek te bieden. Ontheemd geraken is het ergste wat je als mens kan voelen, want het gaat gepaard met zwakte, vernedering en angst.'

'Elke keer probeer ik mijn kinderen hoop te bieden door hen te vertellen dat het de laatste keer is dat we moeten vluchten, en dat de volgende keer dat we verhuizen naar ons eigen huis zal zijn. Diep vanbinnen weet ik dat dit niet waar is, maar ik zeg het zodat ze hoop blijven hebben.'

Hoe overleef je zo'n situatie?

'Alle dienstverleningen zijn ingestort. Water en voedsel zijn alleen te vinden op de zwarte markt, tegen een hoge prijs, soms drie keer zoveel als normaal. En dat enkel als je al vindt wat je nodig hebt. Ziekenhuizen bieden alleen spoedhulp, verder is er geen medische dienstverlening. De bloedarmoede van mijn vrouw is verergerd door het tekort aan gezond voedsel en medicijnen. Ze viel al vier keer flauw sinds het begin van de oorlog. De artsen zijn overspoeld met werk en kunnen geen enkele hulp bieden.'

'Mijn kinderen en andere leden van mijn familie leven in een shocktoestand. Ze zijn bang, hebben nood aan veiligheid, en lijden aan chronische angsten. Ik praat voortdurend met ze en probeer heel wat manieren te vinden om ze de harde realiteit te laten vergeten.'

Hoe lukt het om dit alles te combineren met je werk als hulpverlener?

'We wonen nu in de gebouwen van Handicap International. Dat maakt deel uit van de veiligheidsmaatregelen. Zo moeten we ons niet meer verplaatsen om naar het werk te komen.'

'Het feit dat ik niet voor mijn gezin kan zorgen, heeft invloed op mijn vermogen om te werken. Het is moeilijk om mijn werk en mijn verantwoordelijkheden als vader in evenwicht te houden. Zorgen voor mijn gezin vraagt heel wat inspanningen, zowel fysiek als mentaal. Ik maak me voortdurend zorgen. Als we eten voor de kinderen willen bereiden, moet ik het hout aansteken om te koken en bij hen blijven tot het eten klaar is [om ongelukken te voorkomen, red.]. Ik moet mijn gezin ook mentaal ondersteunen. Ik probeer een gevoel van veiligheid te creëren en ervoor te zorgen dat zij het gevoel krijgen dat ik er altijd voor hen ben.'

Voel je nog hoop?

'Mijn hoop voor de toekomst is dat ik me met mijn gezin opnieuw ergens kan vestigen en dat ik weer een gevoel van veiligheid in hun ogen kan zien. Als ik één boodschap met de internationale gemeenschap zou kunnen delen, zou het deze zijn: het is niet omdat we in een conflictgebied leven dat we als burgers zulke wreedheden verdienen. We verdienen een leven gelijk dat van alle andere mensen.'

'De ngo's die de mensen hier komen helpen, worden geconfronteerd met heel wat chaos. Door de onveiligheid, de moeilijke organisatie van de hulp en de chaos komt de hulp niet altijd terecht bij degenen die het nodig hebben. Ik hoop dat de wereld nooit zal wennen aan wat er hier gebeurt.'