4 – Basketbal op het dak van de wereld
Deel 4 van de zomerreeks met Didier Demey
Tibet: Basketbal op het dak van de wereld | HI
Een regenachtige zondagmorgen in Lhasa. Het mag dan wel begin mei zijn, het is nog fris. Zeker voor het spelen van rolstoelbasketbal.
De organisatie (voor personen met een beperking) waarmee we samenwerken, heeft een tiental sportrolstoelen geleend. Deze exemplaren zijn geschikter om snelheid te maken, om van richting te veranderen en om een bal of racket te hanteren. Ze willen daar dus mee gaan sporten. En ik ga mee …
We spreken die zondagochtend af op een eerder verlaten basketbalterrein voor die eerste training. Het lijkt me verstandiger als we voor die eerste keer de rolstoelen en de balbehandeling onder de knie krijgen. Later zullen we dan wel voor spektakel zorgen. We kiezen er dus een terrein uit dat er meestal verlaten bij ligt tijdens het weekend. Wanneer ik aankom, zie ik dat we die discretie al op onze buik kunnen schrijven. Rond het terrein hebben zich al heel wat nieuwsgierigen verzameld. Niemand laat zich erdoor van zijn stuk brengen.
De enige van het gezelschap die al een beetje rolstoelbasketbal heeft gespeeld, ben ik. Ik heb daarom twee of drie oefeningen voorbereid, zodat we niet gewoon gaan proberen om ballen door de ring te gooien (wat voor een amateur in een rolstoel meestal te hoog gegrepen is). Dus we beginnen eraan, met veel enthousiasme en in mijn geval ook wat bezorgdheid: het zou jammer zijn als de mayonaise niet pakt.
We beginnen heel georganiseerd en een beetje stijf aan de oefeningen. Eerst zonder bal, daarna met – passen, rebounds, met de rolstoel … De mensen aan de rand van het veld staren ons aan en ik voel de druk, ik voel de ogen branden in mijn rug, ik voel hoe ze ons beoordelen. Dus wil ik dat de passen aankomen en wanneer dat niet zo is, dat we ze opnieuw doen en wanneer de rebound er niet ingaat, dat we opnieuw proberen …
Maar voor ik het goed en wel besef, loopt het uit de hand. Ballen vliegen alle kanten uit, de dappersten proberen onwaarschijnlijke driepunters te scoren en trekken sprints over het hele terrein met de bal op hun knieën (“Euh, excuseer, maar dat is eigenlijk niet toegestaan, dus als jullie het niet erg vinden …”). Ineens zijn er twee ploegen gevormd en is er een wedstrijd aan de gang. Ik hoor uitbarstingen van gelach, gejuich en geschreeuw, er worden regels naar eigen goeddunken uitgevonden en er zijn valpartijen die zowel de mensen op als naast het veld in een lachbui doen schieten … De wereld rondom ons vervaagt alsof die niet meer bestaat.
Daar sta ik dan, aan de zijlijn, met mijn regelneverij en mijn stomme steekkaarten die nat worden. Ik zie tien jongens en meisjes die zich te pletter amuseren zoals kinderen die voor het eerst aan zee zijn. En ja, op deze manier is het veel leuker.
Zeg, is er niemand toe aan een vervanging?
