“Opdat alle vrouwen met een handicap neen kunnen zeggen wanneer dat nodig is”

Altijd inspraak

Ik heb een handicap als gevolg van polio, dat ik opliep toen ik 7 was. In die tijd was de kijk die men had op mensen met een handicap, zeker op een klein meisje, gebaseerd op een liefdadigheidsaanpak. Mijn moeder heeft veel voor mij gevochten, ze heeft erop aangedrongen dat ik naar school ging, en dat is bepalend geweest in mijn leven.

Op school heb ik zelfvertrouwen gekregen. Ik heb altijd tegen mezelf gezegd dat ik het beter moest doen dan de anderen. De uitdagingen die ik mezelf oplegde, waren niet die voor een persoon met een handicap : ik beoordeelde mezelf in het licht van wat kinderen zonder een handicap wel of niet konden. In die tijd dacht men dat alleen jongens konden uitblinken en slagen. Om een plaats te krijgen heb ik tegen hen gestreden voor de beste cijfers en de eerste plaatsen.

Ik heb altijd gezegd dat ik mijn positie van vrouw met een handicap anders moest gebruiken, om de mensen te laten begrijpen dat ik niet mijn handicap ben. Hen tonen dat ik ondanks mijn handicap capaciteiten heb.

Opleidingen zijn mijn roeping. Er zijn altijd dingen die me uitdagen en ik wil altijd mijn zegje doen. Daarvoor moet je voldoende vaardigheden en kennis hebben op alle domeinen. Het is een uitdaging die ik echt wil aangaan. Daarom heb ik al heel mijn leven lang alle kansen aangegrepen om me bij te scholen.

Systematisch geweld tegenover vrouwen met een handicap

Ik heb gehoord van gevallen van fysiek geweld, soms vreselijke. Recent nog heb ik een vrouw geholpen om klacht in te dienen tegen haar schoonvader. Voor hij haar sloeg, had hij haar prothesen afgenomen zodat ze zich niet kon verplaatsen of ontsnappen. Dat geval toont goed het geweld tegen vrouwen met een handicap aan: als ze haar benen had kunnen gebruiken, had ze kunnen vluchten. Er zijn ook gevallen van seksueel misbruik of van moreel geweld. Zelfs gezondheidswerkers zijn daders van geweld tegen vrouwen met een handicap. Die vrouwen hebben rechten: het recht op moederschap bijvoorbeeld, het recht om zich te laten onderzoeken. Het ziekenhuispersoneel moet hen met respect en waardigheid ontvangen. We hebben sensibiliseringsacties moeten voeren om hen te tonen dat zij deel uitmaken van dat systematisch geweld.  

Vrouwen met een handicap moeten van al hun rechten kunnen genieten, met speciale aandacht voor hun gezondheid en economische emancipatie.

Als iemand je slecht behandelt maar je bent financieel afhankelijk, zijn er zaken die niet zullen lukken. Een vrouw met een handicap vertelde me eens dat haar kind thuis werd misbruikt maar dat ze niks kon zeggen uit angst uit haar huis te worden verjaagd, want ze kon nergens naartoe. Stel je voor wat deze vrouw moest ondergaan omdat ze het financieel niet kon bolwerken. Het is essentieel dat dit ophoudt.

Toen ikzelf ben beginnen werken bij een ngo voor mensenrechten, sensibiliseerde ik vrouwen over hun rechten. Maar omdat ik met dat werk alleen niet kon rondkomen, verdiende ik bij door producten te verkopen die ik aankocht in Gambia. Het was niet gemakkelijk, de weg was niet goed, de veiligheid was niet gegarandeerd… maar het is nooit in me opgekomen om op te geven.

Ik zei tegen mezelf dat ik als vrouw met een handicap het recht niet had om op te geven: men zou mij nooit meer de kans geven om nog iets van mijn leven te maken. Financiële onafhankelijkheid is echt cruciaal in iemands leven.

Samen pleiten voor de aanpak vanuit iemands rechten

Al wat wij verwachten van partnerorganisaties zoals Handicap International is om die strijd met ons te delen. Aan onze kant staan om te vechten tegen het onrecht en een inclusieve samenleving creëren gebaseerd op rechten. De waardigheid van het leven voor iedereen herstellen.

Men moet zich aanpassen aan de realiteit, de activiteiten diversifiëren. We hebben vandaag echt nood aan duurzame bedrijven, die jobs creëren en inkomsten leveren. Bedrijven waarvan vrouwen met een handicap eigenaar zijn. Vrouwen met een handicap hebben ideeën, moed, ze willen grootse dingen verwezenlijken – alleen de middelen ontbreken.

Van alle vrouwen met een handicap Dieynaba Diallo’s maken

Al vroeg heb ik mij ingeschreven bij allerlei soorten verenigingen, en dat engagement heeft me echt gevormd. Mijn belangrijkste strijd is die voor de rechten van personen met een handicap en de vrouwen met een handicap, of het nu in Senegal is, internationaal of bij de instanties die de beslissingen nemen. De andere vrouwen hebben andere stemmen om hun problemen te bespreken, discussiegroepen waar vrouwen met een handicap geen toegang toe hebben. Ik wil mijn zusters begeleiden, zaken delen met hen, hen zeggen dat niemand die strijd in onze plaats kan voeren. Het zijn wij, en wij alleen, die hem kunnen leveren. Samen gaan we die strijd winnen.

Mijn motivatie haal ik uit de uitdagingen die er nog altijd zijn voor ons. We moeten die samen aankaarten.

Op een dag zei één van mijn zusters me tijdens een vergadering: “Ik wil Dieynaba Diallo zijn”. Ik heb geantwoord: dat stelt me gerust! Omdat vandaag, als de mensen me zien, ze geen onrechtvaardigheden durven begaan. Maar ditzelfde onrecht wordt anderen wel aangedaan. Mijn missie is dus om van alle vrouwen met een handicap Dieynaba Diallo’s te maken, die neen kunnen zeggen als het nodig is.