OEKRAINE: Portret van Caglar Tahiroglu | © HI
Hoe zou je de situatie in Oekraïne omschrijven?
"Ik ben momenteel in Tsjernivtsi, waar we samenwerken met de collectieve centra voor binnenlandse ontheemden.
Er zijn enorme ongelijkheden tussen de verschillende collectieve centra. Sommige zijn goed uitgerust, maar anderen hebben niet eens warm water. In sommige centra is er gebrek aan voedsel, basisgoederen en hygiënische artikelen.
Een van de collectieve centra is gevestigd in een kleuterschool, waar alle ontheemden slapen in stapelbedden die zijn ontworpen voor kinderen jonger dan 6 jaar. De wasbakken zijn erg klein en voor sommige mensen zelfs moeilijk toegankelijk. Er zijn ook niet genoeg douches. Ze hebben nog maar voedsel over voor een week en rekenen uitsluitend op vrijwilligers. Zij hebben beddengoed voor volwassenen nodig, hulpmiddelen voor ouderen, en psychosociale en geestelijke gezondheidszorg.
Een andere faciliteit die wij steunen staat in voor ontheemde en niet-begeleide kinderen met een ernstige verstandelijke handicap. Voor het conflict namen ze ongeveer 10 kinderen op, nu maar liefst 55. Er wordt niet tegemoetgekomen aan de behoeften en rechten van de kinderen, het personeel is echt overwerkt en de werkdruk is enorm. De noden in deze centra zijn enorm.
Onlangs sprak ik in een bejaardentehuis met ontheemden, voornamelijk uit de regio's Donetsk en Kiev. Op een nacht werden ze wakker en het gebouw was aan het schudden. In het begin wisten ze niet wat ze moesten doen. De ramen trilden en er kwamen vreemde geluiden uit de tanks buiten. Van het ene moment op het andere werden ze geworpen in een vreemde realiteit waar het zien van raketaanvallen plots dagelijkse kost werd. Van sommige mensen zijn de huizen verwoest. Mensen zonder auto konden moeilijk evacueren en sommigen bleven achter, waarschijnlijk diegenen met beperkte mobiliteit. Soms was er geen internet- of telefoonverbinding, zodat het moeilijk was om nieuws over hun verwanten te krijgen.
Hier in Tsjernivtsi waren er slechts één of twee alarmmeldingen per week, en nu beginnen we ze elke dag te krijgen. Vorige week hadden we vier nachten waarbij het alarm afging van 3.30 tot 7.00 uur. De mensen zijn erg moe. Ik herinner me het eerste noodsignaal dat ik hoorde. Het was erg, erg stressvol. Het klinkt als wat je in de films hoort. Het soort alarm voor nucleaire aanvallen. De mensen raken er na verloop van tijd aan gewend, maar het klinkt overal in de stad de hele tijd en dus kunnen de mensen nergens heen voor psychologische veiligheid.
Deze mensen, die een stabiel leven hadden, werden van de ene dag op de andere vluchteling. We hebben het over meer dan 10 miljoen ontheemden. Het is een menselijke tragedie."
