“Er is een schrijnend tekort aan orthoprothesisten in Burundi”
Drieënhalf jaar werkte Christoph Tyvaert als orthoprothesist in Burundi. Toen zijn contract afliep, keerde hij terug naar België. Ons communicatieteam in Brussel legde Christoph bij zijn terugkomst op de rooster over zijn Burundese ervaring.
"Ik ben verliefd geworden op Burundi. Het is een arm land, maar de mensen zijn ontzettend rijk op een andere manier. Ze hebben waarden die we hier in Europa een beetje verloren zijn." In Burundi maakte Christoph orthopedische hulpmiddelen (zoals ortheses, protheses en orthopedische schoenen) en gaf hij een opleiding aan tien orthoprothesisten. Daarnaast volgde hij het werk in verschillende orthopedische werkplaatsen op.
Om de kwaliteit van de zorg voor mensen met een beperking op lange termijn te verbeteren, werkt Handicap International nauw samen met lokale revalidatiecentra. "In Burundi bestaat er geen school waar je mijn beroep kan leren. Daarom stuurden we meerdere technici naar Tanzania en Benin om een opleiding te volgen. Ze zullen dus een erkend diploma van orthoprothesist hebben."
Gediplomeerde orthoprothesisten zijn zeer zeldzaam in Burundi. Momenteel zijn er slechts twee voor een bevolking van ongeveer tien miljoen inwoners. Dat is een schrijnend tekort. En net daarom is het belangrijk mensen op te leiden.
Christoph kan terecht trots zijn op zijn werk. De partners van Handicap International beschikken voortaan over bekwaam personeel om mensen met een handicap de zorg toe te dienen waar ze recht op hebben. Maar de uitdagingen blijven groot …
"In Burundi wordt dikwijls te snel en te vaak geamputeerd. Zo hielpen we op een dag een vrouw die een ongeval had en gewond was aan haar been. We brachten haar naar het ziekenhuis waar de dokter bij het zien van haar verwonding onmiddellijk haar been wou amputeren. Ik vertelde hem dat ik kinesist ben en dat er, naar mijn mening, toch een kans was om het been van de vrouw te redden. Door samen te werken konden we de amputatie vermijden en haar been redden." Dit geeft aan dat niet alleen het aantal, maar ook het niveau van de zorgkundigen naar omhoog moet.
Wanneer Christoph praat, voel je de passie voor zijn werk … en merk je ook heimwee naar de groene, Burundese heuvels. Maar hij bekijkt zijn terugkeer op een serene en optimistische manier: "Het is goed om even terug in België te zijn om nieuwe dingen te leren. Er zijn altijd evoluties, nieuwe technieken... Het is noodzakelijk om je kennis op te frissen. Maar op een dag keer ik terug naar Afrika. Dat staat vast!"
