Esraa, het gezicht van vele machteloze slachtoffers

Oktober 2012. Het moment waarop het conflict in Syrië heviger werd. De kleine Esraa, negen jaar, dronk thee onder een boom, vlak bij haar huis.

Het meisje slaakte plots een kreet en begon te wenen. Haar familie snelde naar haar toe en zag dat Esraa het slachtoffer was geworden van een sniper. De kogel doorboorde haar lichaam via haar maag en rug.

Esraa kreeg geen behandeling in het publieke ziekenhuis. Daarom werd ze opgevangen in een clandestien ziekenhuis in Syrië. Vervolgens werd ze naar de andere kant van de grens gebracht, in het noorden van Syrië. De dokters brachten een metalen plaat en vijs in haar wervelkolom en verwijderden een stukje van haar darm.

Een team van Handicap International in Jordanië heeft zich om Esraa bekommerd. Nu krijgt Esraa elke week bezoek van kinesitherapeute Mahaa. Ze kreeg ook krukken en orthesen waardoor ze beter rechtop kan zitten. Maar doordat de ruggengraat is geraakt, zal Esraa heel waarschijnlijk nooit meer zelfstandig kunnen stappen.

Op dit moment probeert de moedige meid weer haar ene voet voor de andere te zetten. De kine is soms lastig, fysiek en emotioneel. Bovenop het trauma dat ze heeft opgelopen, doen haar blessures nog altijd pijn. Het doet haar soms in tranen uitbarsten. Maar dankzij de hulp en troostende woorden van Mahaa lijkt ze vol te houden.

Wanneer je haar vraagt wat ze het meeste mist, antwoordt Esraa: “Ik mis mijn hond heel erg. En ik zou weer gewoon verstoppertje willen spelen met mijn vrienden.”

In Jordanië deelt Esraa een klein appartement met de man van haar zus, haar ouders en drie andere kinderen. De familie is duidelijk getraumatiseerd. De oorlog is ook nog steeds heel dichtbij, want de Syrische grens ligt op enkele kilometers. “Elke dag zijn er bombardementen, geweerschoten en kogelregens. Zelfs van hieruit horen we dat”, vertelt Esraa’s groottante.

De balans van het Syrische conflict is bijzonder zwaar: “Zoveel mensen zijn dood. In elke familie zijn er slachtoffers … In sommige families zijn er zelfs bijna geen overlevenden.”

Ongeveer een maand voor Esraa werd getroffen, raakte de oudere vrouw ook verwond. “Ik sliep toen een raket op mijn huis neerstortte. De buren haalden me vanonder de brokstukken vandaan. De splinters van de obus kwamen in mijn rug terecht. Er zitten er nog enkele in. Ik kan niet lang stilzitten of rechtstaan en ik gebruik een rolstoel van Handicap International om me te verplaatsen.”

Het Syrië van vroeger lijkt ver weg. “Onze huizen zijn verbrand en vernield. Onze dieren zijn gedood. Allemaal verloren we familieleden. Allemaal zijn we slachtoffer van de oorlog.”