Haïti, 3 jaar later - Manise krijgt haar trots terug
Manise est une femme courageuse. Amputée d’un bras suite au séisme, elle a été appareillée par Handicap International. Elle arrive désormais à prendre en charge sa fille de 5 ans et l’envoyer à l’école, grâce au petit commerce qu’elle a pu commencer avec le soutien de l’association...
Manise is een moedige vrouw. Door de aardbeving in Haïti verloor ze haar arm. Handicap International gaf haar een prothese en zorgde ervoor dat de vrouw een winkeltje kon beginnen. Nu lukt het weer om voor haar dochter van vijf jaar te zorgen en om haar naar school te sturen.
Op 12 januari 2010 heeft de aardbeving het leven van Manise ingrijpend veranderd. “Ik was thuis toen de muren op mij afkwamen”, vertelt deze jongedame van 26 jaar. “Ik was ernstig gekwetst en lag drie dagen onder het puin voordat iemand me vond. Ik wist niet of mijn dochter en mijn man nog in leven waren.”
Toen ze gevonden werd, werd Manise naar een ziekenhuis in buurland Santo Domingo gebracht. Daar hebben de dokters haar arm geamputeerd. Haar benen waren gebroken en hielden haar aan bed gekluisterd, waardoor doorligwonden ontstonden. “Toen mijn man me zag, schrok hij. Hij had ook een kind verloren, dat hij met een andere vrouw had. Hij is vertrokken en ik heb hem nooit teruggezien.”
Na enkele maanden in het ziekenhuis is Manise samen met haar dochtertje Miline bij haar tante gaan wonen op het Haïtiaanse platteland. “Op een dag heeft een vriendin uit Port-au-Prince me opgebeld. Ze wist me te vertellen dat er een organisatie bestond, Handicap International, die geamputeerde mensen hielp. Ik heb mijn familie gevraagd voor mijn dochter te zorgen en ben meteen vertrokken naar de hoofdstad.”
“In het prothesecentrum van Handicap International heb ik veel andere vrouwen ontmoet bij wie een arm moest worden afgezet. Daar hebben kinesitherapeuten me geleerd hoe ik met één arm moest leven: hoe ik moest koken, hoe ik een kind moest verzorgen, hoe ik het huishouden moest doen. Ik was rechtshandig en heb mijn rechterarm verloren. De aanpassing in het begin verliep dan ook niet zonder moeite. Handicap International heeft me ook een prothese gegeven.”
Dankzij de hulp van Handicap International kon Manise weer alle dagelijkse activiteiten uitvoeren. Maar ze bleef zeer kwetsbaar: alleen, zonder gezinsondersteuning en gehandicapt. Om die reden heeft Handicap International haar betrokken bij haar project rond economische integratie. Een project dat gericht is op het helpen van mensen met een handicap door hen op weg te helpen naar werk, zodat ze een inkomen hebben (winkeltjes bijvoorbeeld).
Sinds ze haar winkeltje beheert, slaagt Manise erin om zelfstandig te leven. Ze kan de huur betalen en haar dochter kan nu bij haar wonen. “Ik kan zelfs de schoolkosten betalen. Mijn dochter gaat naar school”, zegt ze zeer trots. Manise beheert haar koopwaar goed. Een sociaal werker van Handicap International heeft haar getoond hoe ze haar voorraad moet aanleggen, hoe ze moet investeren en besparen. De organisatie heeft haar een starterskit gegeven (levensmiddelen: rijst, olie,…). Door verstandig te investeren heeft ze verschillende nieuwe producten kunnen verkopen: sardines, spaghetti en cornflakes. Manise is een erkend winkelierster geworden in haar wijk in Port-au-Prince.
“Het blijft zeer zwaar en ik moet opletten, want de voedselprijzen zijn gestegen sinds de droogte en de twee orkanen van dit jaar. Maar ik ben vastberaden. Gelukkig heb ik buren die mij helpen en op mijn winkel passen wanneer ik mijn kind van school ga ophalen.”
De psychologische impact van de beving blijft. “Elke avond herbeleef ik die bewuste nacht onder het puin. Soms, wanneer ik geluiden hoor, verstop ik me onder het bed. Ik was zeer bang van de storm Isaak. Ik woon ook in een wijk waar veel geweld heerst, en ’s nachts hoor je soms schoten. Wanneer dat gebeurt, vraag ik aan God om ons te beschermen.”
Ze vertelt over de ramp die haar leven ingrijpend heeft verstoord. “Mijn dochter vraagt me af en toe waar mijn arm is. Soms, wanneer ik bij vriendinnen ben, die mijn haren vlechten of die me helpen met het huishouden, praten we over wat ons is overkomen. We wenen vaak samen. Mijn dochtertje zegt me dan: ‘niet wenen, mama’. Maar ik leg haar uit dat wenen niet erg is en dat het goed doet.”
Ze toont haar fotoalbums. Er is een Manise voor de aardbeving die basketbal speelde. Er is een Manise na de beving die zich een beetje anders voelt. Maar wanneer ze op zondag naar de mis gaat, is ze smaakvol gekleed en draagt ze haar prothese met veel trots. “Op die momenten ben ik net zoals de anderen”, zegt ze.