"Ik voel me geen slachtoffer"

Mijn naam is Denys, ik ben arts en chirurg in Oekraïne. De voorbije jaren werkte ik als specialist in klinische proeven. Maar eind februari kwam daar een eind aan. Tijdens de nacht van 24 februari werd ik wakker door luide geluiden buiten. Kiev werd bestookt met raketten en bommen.

De volgende dagen was mijn familie echt bang. We begrepen niet wat er gebeurde en wisten niet wat we moesten doen, het kwam echt onverwacht. We geloofden eerst dat het om een ongeluk of zo ging. We konden maar niet geloven dat er een oorlog was uitgebroken en we bleven dus gewoon in Kiev. Maar de raketaanvallen en bombardementen volgden elkaar op en het werd elke dag erger. We besloten om de hoofdstad te verlaten en te vluchten naar het westen van het land.

Normaal gezien is dat een autorit van enkele uren, maar nu deden we er twee dagen over. Er waren zoveel mensen die naar het westen vertrokken, zo veel verkeer. We zagen onderweg veel families met kinderen en veel auto’s in panne omdat er geen benzine meer was. De bombardementen volgden ons bijna heel de weg, het was stresserend voor mij en beangstigend voor mijn familie. We wisten niet of we als doelwit werden beschouwd of niet.

Mensen weten niet of hun familie zich in veiligheid bevindt

Na enkele gesprekken hebben we besloten dat mijn familie naar het buitenland zou vertrekken en ik hier zou blijven. De grenzen zijn gesloten voor mannen, enkel vrouwen en kinderen mogen het land verlaten. We hebben de eerste verjaardag van mijn kindje niet samen kunnen vieren. Op dit ogenblik zijn ze in Duitsland.

Mijn zwangere zus en mijn moeder moesten wel vertrekken naar het buitenland, voor hun eigen veiligheid en in belang van de zwangerschap. Mijn vader is arts, hij leeft in zijn ziekenhuis in Charkov. Elke avond slaapt hij in de schuilkelder, waar hij zich iets veiliger voelt onder de voortdurende bombardementen.

Ik voel me geen slachtoffer. Er zijn veel mensen die rechtstreeks slachtoffer werden van het geweld en die familieleden of vrienden verloren hebben. Er zijn dus mensen die het veel moeilijker hebben dan ik nu. Die mensen wil ik nu absoluut helpen. Ik vond HI en stelde voor om hen op één of andere manier te helpen. Ze gingen akkoord en namen me aan als cultureel bemiddelaar en vertaler.

Ik hoor de verhalen van al die mensen. De ouders van een oud-collega verbleven in Marioepol, de stad die volledig van de kaart geveegd werd. Meer dan 80% van de gebouwen werd verwoest. Haar ouders zijn niet te bereiken, de telefoonlijnen en het internet zijn afgesneden. Ze weet niet of haar ouders nog leven, of dat ze konden geëvacueerd worden. Het is slechts één van de vele verhalen. Al wat hen nog rest is hoop.

Ik weet tenminste dat mijn familie veilig is. Ik denk dat de mensen daar nog het meest nood aan hebben: zich veilig voelen en weten dat hun dierbaren ook veilig zijn.

Behoeften stijgen, nood aan ondersteuning ook

Mijn emoties en mijn verstand zeggen twee verschillende dingen. Ik hoop natuurlijk dat dit snel ophoudt, maar ik denk niet dat dat het geval zal zijn. Elke dag slaan er mensen op de vlucht. We kunnen ze hier niet allemaal opvangen, en de behoeften zullen enkel toenemen.

Ik wil alle mensen bedanken die ons in deze kritieke en dramatische situatie steunen. Wij stellen jullie hulp zeer op prijs en we voelen jullie steun. Dit is een zeer moeilijke en onverwachte situatie voor ons allen die door deze oorlog worden getroffen, dus dank je wel!