Reportage: Samen naar de naailes

Françoise Sincère (42 jaar) geeft 3 keer per week naailes in het centrum Sant Kore Lavi in Carrefour (Port-au-Prince). Het is moeilijk te zeggen wie het meest gemotiveerd is, de docente of de studenten. Maar buiten kijf staat dat hun handicap hen allen gesterkt heeft in hun motivatie.

Françoise, onderwijzeres, verloor haar been tijdens de aardbeving van 12 januari 2010. Ze verbleef 6 maanden in het revalidatiecentrum van Handicap International, waar ze een prothese kreeg. "Ik heb nog altijd de prothese die ze me toen hebben gegeven", zegt ze. Dankzij de organisatie heeft ze zich vervolgens kunnen inschrijven voor een naaiopleiding. Handicap International heeft de naaischool ervan kunnen overtuigen om Françoise en 7 andere mensen met een handicap na de aardbeving op te vangen.

"Ik heb geleerd hoe een industrieel en huishoudelijk toestel te gebruiken", vertelt Françoise. Nu maakt ze schooluniformen voor kinderen en heeft ze zelfs een klein winkeltje. "Ik ben zeer tevreden. Voor de aardbeving had ik al een winkeltje. Maar dat kon ik niet meer houden, want door mijn handicap kon ik niet meer naar de markt gaan. Dankzij de naaiopleiding, mijn winkel en de opbrengsten daaruit, kan ik nu mijn 7-jarige dochter verzorgen."

Maar dat ze zelf opleidingen geeft, maakt haar pas echt trots. Ze heeft 10 leerlingen die weldra in staat zullen zijn om als naaister aan de slag te gaan. "De vrouwen gaan uit hun dak en zijn zeer gemotiveerd: ze leren een beroep en voelen zich nuttig. Tegelijk vormen de lessen een moment om ervaringen te delen."

Mireille Dessabe (52 jaar) is een van haar leerlingen. Voor de aardbeving was ze verpleegster, maar nu is ze niet meer in staat om haar job te doen. "Ik was ernstig gekwetst", zegt ze. "Ondanks een intensieve revalidatie kan ik mijn handen en voeten niet meer gebruiken zoals vroeger. Lopen, zware dingen dragen ... Het is allemaal veel moeilijker geworden. Ik laat heel wat dingen vallen."

Haar man heeft de aardbeving niet overleefd. Mireille draagt de zorg voor hun 5 kinderen dus alleen. Ze is afhankelijk van de hulp die ze krijgt. "Ik leer naaien, omdat ik zin heb om te werken en vooral omdat ik een beter leven wil."

Françoise toont de uniformen die Mireille heeft gemaakt. "Ze is er klaar voor", zegt de onderwijzeres. "Maar nu begint het pas. Voor iedere Haïtiaan, met of zonder handicap, is het moeilijk om aan werk te geraken. En voor mensen met een handicap is het nog erger, zelfs al zijn al deze vrouwen in staat om net hetzelfde te doen als naaisters zonder handicap." Françoise geeft aan dat er nog veel werk voor de boeg is om ondernemingen aan te sporen om ook mensen met een handicap aan te werven. Maar haar strijdvaardigheid is nooit ver weg: "Ik ben er in ieder geval klaar voor om te vechten en om deze boodschappen door te geven!"