Syrië: kinesist Areeg getuigt
Areeg Mahadwi, een 25-jarige Jordaanse kinesitherapeut, werkt sinds juli 2012 bij Handicap International. Ze verzorgt patiënten in het Dulayl hospitaal, waar vluchtelingen die een operatie moeten krijgen, behandeld worden. Het is een intense ervaring, zowel op menselijk als op professioneel vlak.
“Op medisch vlak is dit een enorme uitdaging, aangezien ik me moet aanpassen en me ook creatief moet opstellen om elke persoon te helpen opnieuw mobiel te worden en soms ook hun zelfvertrouwen terug te vinden.”
“Meestal krijg ik patiënten met breuken. Die breuken zijn dikwijls complex, aangezien ze veroorzaakt zijn door kogels of ontploffingen, ofwel omdat de gewonde pas na enkele dagen goede medische verzorging kon krijgen. Dat leidt vaak tot amputaties, ofwel omdat de wonde zelf te ernstig was om andere mogelijkheden te overwegen, ofwel omdat deze niet tijdig behandeld werd.”
“Ook op persoonlijk vlak is het soms erg moeilijk. Veel van de mensen die ik te zien krijg, zijn nog in shock door dat wat ze meegemaakt hebben. Veel mensen zijn ongerust dat de oorlog zal blijven duren. Ze weten dat hun familie en vrienden, die nog in Syrië zijn, gevaar lopen.”
Maen, Muna, en hun zes dochters
Van de vele patiënten die ze geholpen heeft, was Areeg erg aangedaan door één bepaald verhaal van een gezin van 6 meisjes. Zij kwamen aan in het hospitaal nadat een ontploffing de muur had weggeblazen van de kamer waarin Muna, de moeder, met haar 6 dochters sliep. “De muur viel bovenop hen en alleen het jongste kind, een baby van vier maanden, raakte niet gewond. De moeder en een van de dochters ondergingen een operatie en de meeste anderen moesten enkel gespalkt worden. Ik heb hen getoond hoe ze krukken moesten gebruiken en fysiotherapeutische oefeningen moesten doen, waardoor ze weer normaal zouden kunnen lopen zodra hun spalken verwijderd zijn. Ze waren allemaal zeer moedig. Ik kon zien dat het soms pijnlijk was voor hen om de oefeningen te doen, maar ze beten door.”
Voor het Suikerfeest gaf Areeg barbiepoppen aan de meisjes “Ze maken een heel moeilijke periode door. Het gezin is nog samen en hun vader doet er alles aan om het gezin te blijven onderhouden, maar ze hebben hier niets. Het Suikerfeest is belangrijk en ik wilde ervoor zorgen dat ze zich dit vooral herinneren als een leuke tijd, ondanks alles wat ze doorstaan.”
“Ik denk dat ze kracht putten uit het feit dat ze altijd samen zijn. Zolang dat zo blijft, kunnen de meisjes spelletjes bedenken, zelfs in de gangen van een hospitaal.”
Areeg komt zelf uit een gezin van vijf zussen en één broer. Ze studeerde kinesitherapie aan de universiteit in Irbid, van waaruit de spoedoperaties van Handicap International worden geleid. Na het afronden van haar studies werkte ze voor een Jordaanse ngo die bijstand verleent aan weeskinderen. “Ik heb altijd interesse gehad in medische studierichtingen. Het zit in de familie, want mijn jongste zus ging dezelfde weg op en werkt nu als röntgentechnieker, ook hier in Irbid. We wonen momenteel beiden bij onze ouders en ’s nachts komen we er vaak achter dat we patiënten behandelen die we beiden kennen.”
