Wanneer mijnen speelgoed worden
In de regio Choman, in het noorden van Mosoel, ligt het dorpje Sharkan. Het is een vallei die omgeven is door bergen met besneeuwde toppen. Met een schuchtere houding en een ontwijkende blik brengt Rabin Ibrahim thee en vertelt hij zijn verhaal.
“Ik kan het me niet zo goed meer herinneren, want toen de mijn ontplofte, ben ik onmiddellijk gevlucht. Het is pas daarna dat ik te weten ben gekomen dat mijn grote broer en mijn neef omgekomen waren. Toen we in het begin de mijn vonden onder een steen, wilden we er enkel mee spelen. We wilden de loden kogels die in de mijnen zitten, eruit halen … om mee te spelen. Mijn broer heeft dus geprobeerd de mijn te openen met een metalen stang en daarna herinner ik me niets meer”. Dat gebeurde iets meer dan tien jaar geleden, juist boven zijn huis, in een hoog grasveld waar hij gewoonlijk met zijn broer speelde. Rabin tilt zijn broek op en toont de grote littekens op zijn benen. Hij is permanent gebrandmerkt door een spelletje dat eigenlijk heel normaal is in de buurt.
Nasrin, de moeder van Rabin Ibrahim, neemt zeer zelfverzekerd het woord. Het leger van Saddam Hoessein had tijdens de opstand haar echtgenoot al gedood. Tien jaar later moesten ook haar zoon en zijn neef het leven laten. Nasrin wil voorkomen dat de geschiedenis zich herhaalt. Ze legt haar toewijding aan Handicap International uit: “Na de dood van mijn oudste zoon wou ik vermijden dat deze tragedie zich herhaalde. Dat is de reden waarom ik deelneem aan de campagnes om landbouwers en kinderen te informeren over mijnen. We leggen hen de gevaren uit en tonen hen hoe het signalisatiesysteem werkt”. Ze loopt huizen, moskeeën en scholen in de omgeving af en neemt op die manier deel aan de sensibilisering van iedereen die dagelijks bedreigd wordt .
