Goto main content

De 13-jarige Rema zat 30 uur vast onder het puin en verloor haar been na de aardbeving

Gezondheid Noodhulp Revalidatie
Syrië

Rema vertelt haar verhaal vanuit haar kamer in één van de 13 partnerziekenhuizen van Handicap International in de regio Jindires, in het noordwesten van Syrië.

Rema, 13 jaar woont in de noordwestelijke Syrische regio Jenderes. Haar been werd geamputeerd nadat ze gewond raakte door de aardbeving.

Rema, 13 jaar woont in de noordwestelijke Syrische regio Jenderes. Haar been werd geamputeerd nadat ze gewond raakte door de aardbeving. | © HI

"Er kwam een naschok. Toen kwam het dak naar beneden."

Haar huid is bleek en haar grote zwarte ogen lijken in de verte te staren. Met een zeer zwakke stem vertelt het 13-jarige meisje haar verhaal. Ze herinnert zich nog elke minuut sinds de eerste aardbeving.

"We waren aan het slapen toen we plots een zeer sterke aardbeving voelden. Aangezien we op de derde verdiening wonen voelden we de trillingen nog meer. Hoe hoger in het gebouw, hoe heviger de impact. Onze deur was gesloten. Het duurde even vooraleer ik ze kon openkrijgen. Ik heb ook de deur van de kamer van mijn ouders geopend en zo konden we samen vertrekken. Mijn ouders stonden nog op de trap toen ik al in de inkomhal was. Toen is er iets op mij gevallen. Toen ik weer probeerde rechtstaan, lukte dat niet. Er kwam een naschok. Toen kwam het dak naar beneden. Ik zat volledig vast. Mijn hele familie is wel nog buitengeraakt."

"Mijn zus hoorde me huilen. Ze heeft onmiddellijk de rest van de familie verwittigd dat ik nog leefde. Ze zijn teruggekomen en begonnen de stukken puin weg te halen. Eerst konden ze mijn arm en mijn haar vrijmaken. Ze bleven verder graven. Vlak naast me lag een lichaam. Het was een kind van ongeveer 12 jaar oud. Ik had veel pijn. Mijn familie bleef graven totdat een deel van mijn lichaam niet meer was bedolven. Ze brachten me water en sap om te drinken. In totaal zat ik nog 30 uur vast onder het puin."

Rema's rechterbeen was volledig verbrijzeld door het gewicht van het puin. Een medisch urgentieteam heeft haar been ter plaatse moeten amputeren vooraleer ze naar het ziekenhuis werd gebracht. Rema werd wakker in haar ziekenhuisbed met haar moeder en tante naast haar. De rest van het grote gezin - ze heeft nog 5 zussen en 2 broers - heeft het ook overleefd.

Zo snel mogelijk met revalidatiezorg starten

Vanaf het moment dat Rema toekwam in het partnerziekenhuis van HI werd ze opgevolgd door Asma, een kinesitherapeute. Asma heeft veel ervaring met slachtoffers met ernstige trauma's. Ze had meteen een gesprek ingepland met de ziekenhuispsycholoog om na te gaan of Rema zich bewust was van het feit dat ze haar been definitief heeft verloren en in hoeverre ze haar amputatue al kon aanvaarden.

Nadien zijn de revalidatiesessies zeer snel van start gegaan. "We zijn begonnen met enkele ademhalingsoefeningen," vertelt Asma. "Dit doen we om na te gaan of ze last heeft van fantoompijn. Een veelvoorkomende klacht na amputaties. Daarna volgden enkele evenwichtsoefeningen. Zowel zittend als staand, met de bedoeling om de spieren te versterken."

Complicaties voorkomen

"Het is belangrijk om zo snel mogelijk met deze revalidatie-oefeningen te starten om complicaties te voorkomen. Vooral na een ingrijpende operatie zoals een amputatie is dit essentieel. De sessies duren gemiddeld 45 minuten, maar de duur hangt ook af van Rema's toestand. Het is nog te vroeg om over een prothese te praten. Voorlopig is ons doel dat Rema zich met behulp van krukken kan bewegen en zo een eerste stap ze naar zelfstandigheid."

Door haar moed en vastberadenheid dwingt het meisje respect af van het medische team dat haar begeleidt. "Ik wil verdergaan met mijn leven. Vanaf het begin was ik optimistisch en de steun van het medische team heeft me nog optimistischer gemaakt. Ze vertelden me dat ze me later een prothese zullen aanmeten en dat ik zo op een normale manier zal kunnen doorgaan met mijn leven. Dat heeft me echt moed gegeven. Ik doe elke dag mijn oefeningen."

"Ik wil verdergaan met mijn leven"

Wanneer we Rema vragen hoe ze haar toekomst ziet, vertelt ze dat ze hoop heeft. Ze zit in het derde jaar op school, studeert graag en wil later liefst pediater worden. Zo kan ze op haar beurt de levens van andere kinderen redden.

Gepubliceerd op: 23 februari 2023

Meer over dit onderwerp

1000 dagen oorlog: burgers voorname slachtoffers in Oekraïne
© M.Monier / HI 2024
Gezondheid Mensenrechten Mijnen en andere wapens Noodhulp Revalidatie

1000 dagen oorlog: burgers voorname slachtoffers in Oekraïne

Vooral in het oosten en het zuiden van het land is de impact van het gewapend conflict enorm.

Handicap International verliest opnieuw een medewerker in Gaza Noodhulp

Handicap International verliest opnieuw een medewerker in Gaza

Collega Sabreen laat samen met drie van haar kinderen het leven na een bombardement van het Israëlische leger.

Stimulatietherapie voor ondervoedde kinderen in Oost-Congo
© E. N’Sapu / HI
Noodhulp Revalidatie

Stimulatietherapie voor ondervoedde kinderen in Oost-Congo

Het eeuwigdurende conflict in Oost-Congo heeft ook een impact op de ontwikkeling van kinderen in de regio. Via de nodige opvolging krijgen kinderen als Inaya een behoorlijk steuntje in de rug van Handicap International.