'Ik ben eigenlijk per toeval kinesitherapeut geworden'

"Toen ik nog jonger was, wist ik niet eens wat kinesitherapie was. Ik ben eigenlijk per toeval kinesitherapeut geworden." De nu 32-jarige Paul solliciteerde jaren geleden voor een beurs voor een opleiding in een ziekenhuis, niet ver van waar hij toen woonde.  De opleiding heeft hij volledig afgerond en 2018 kreeg hij een contract van twee maanden bij Handicap International. Vijf jaar later ...werkt Paul er nog steeds. "Kinesitherapie is voor mij een echte inspiratiebron. Een job die je dag en nacht pusht om je uiterste best te doen. Je ontmoet personen die echt wel nood hebben aan je hulp. Je draagt iets bij aan hun leven en maakt een echt verschil."

Revolutie

Enkele jaren geleden lanceerde Handicap International in Oeganda een project rond 3D-geprinte protheses en ortheses. Paul maakte van in het begin deel uit van dit project. Een 'ware revolutie' noemt hij het zelf: "De 3D-technologie versnelt ons werk en laat ons zo toe om heel wat meer protheses en ortheses te produceren, aan hogere snelheid, waardoor we een groter aantal mensen een hulpmiddel kunnen bezorgen."

Paul is duidelijk enthousiast over het project. "Ik vind dat dit project zich moet blijven ontwikkelen en iedereen binnen dit domein er moet bij betrekken. Volgens mij brengt de komst van deze technologie een radicale verandering teweeg in de revalidatiesector in Oeganda. Hoe meer technologie wordt ingezet, hoe dichter revalidatiezorg bij de bevolking kan komen."

Nood aan revalidatiezorg is enorm

Paul werkt dagelijks in verschillende vluchtelingendorpen in de regio. De nood aan revalidatiezorg is er enorm. Handicap International is één van de weinige actoren, en daarenboven één van de belangrijkste, die er dit soort zorg biedt en bijna de enige organisatie die aangepaste hulpmiddelen als protheses en ortheses aanbiedt. Handicap International wordt er overspoeld met aanvragen van mensen die hulp nodig hebben.

"Ik werk met vluchtelingen, mensen die duizenden kilometers hebben afgelegd om veilig toe te komen in een vreemd land. Deze personen hebben heel wat meegemaakt en zijn zwaar getraumatiseerd door wat ze hebben meegemaakt door het conflict in hun land of tijdens hun reis. Anders dan in een ziekenhuis, waar de meeste mensen weten wat hen daar brengt, hebben maar weinig vluchtelingen enige kennis van revalidatiezorg. Het kost soms tijd om hen te overtuigen, maar bij elke persoon die ik ontmoet, maak ik van de gelegenheid gebruik om hen te informeren over de voordelen van revalidatie."

Continuïteit van de zorg is verzekerd

"Ik ontmoette Kennedy voor de eerste keer in 2020. Vier jaar eerder kwam hij samen met zijn moeder en twee andere kinderen toe in het vluchtelingendorp Rhino. Ze moesten vluchten voor het gewapend geweld in Zuid-Soedan, hun land van oorsprong."

Kennedy is een jongen van vijf jaar met hersenverlamming. Hij kon niet praten, rechtstaan, laat staan stappen. Op geen enkel moment in zijn leven heeft hij enige vorm van revalidatiezorg gekregen. Tot november 2020, het moment dat Handicap International hem twee stuks 3D-geprinte ortheses bezorgde. Met de hulp van Paul leerde Kennedy zich eerst voortbewegen met behulp van een looprek. Daarna leerde Paul Kennedy's moeder enkele kinesitherapeutische oefeningen aan, zodat de jongen ook in afwezigheid van zijn vaste kinesitherapeut blijft vorderingen maken. In het begin kwam Paul regelmatig langs. Maar het gebied waar de kinesitherapeut patiënten moet bezoeken is enorm uitgestrekt. Onmogelijk om bij iedereen zeer kort op de bal te spelen.

"Door mijn kennis door te geven aan de familie van de patiënten, wordt de continuïteit van de zorg verzekerd tijdens onze afwezigheid. Kennedy is hier het beste voorbeeld van: zijn niet aflatende vastberadenheid heeft tot een echt wonder geleid. Toen ik hem een paar maanden geleden weer opzocht, kon hij zelfs zelfstandig lopen, zonder op zijn looprek te leunen! Dat is een enorme overwinning voor deze kleine jongen en ik ben zo trots op hem."