"Het aantal personen met een handicap in Gaza zal aanzienlijk toenemen. Zoveel is zeker."

Wat is jouw opdracht tijdens verplaatsingen naar Gaza?

Het is mijn taak om de toestand en het moreel van onze teams te beoordelen, hun werkdynamiek en organisatie te analyseren en hen te ondersteunen bij hun werk. Ik volg deze collega's tijdens hun hulpoperaties in ontheemdenkampen. Deze mobiele teams, bestaande uit kinesitherapeuten, verpleegkundigen en ergotherapeuten, tonen een enorme toewijding in moeilijke omstandigheden.

 

Hoe is de situatie ter plaatse?

De omvang van de crisis is buitengewoon. Het ontheemdenkamp dat we bezochten in een voormalig schoolgebouw was ontworpen om zo'n 2.000 mensen te huisvesten. Maar er wonen er nu 28.000, met gezinnen opeengepakt in klaslokalen en gangen. Het voormalige schoolplein staat nu vol met tenten. Door het gebrek aan infrastructuur moeten de mensen op de grond slapen. Rioolwater stroomt er door de gangen en gemeenschappelijke ruimtes. Ondanks deze moeilijkheden slagen onze teams erin om essentiële zorg te verlenen. Met beperkte uitrusting, omdat de bevoorradingsvrachtwagens aan de grens geblokkeerd staan.

Handicap International behandelt zowel oorlogsgerelateerde verwondingen als aandoeningen die andere oorzaken hebben, waaronder breuken, brandwonden en langdurige handicaps. Er zijn niet veel organisaties die dit doen. Personen met een handicap, ouderen en bedlegerige mensen worden vaak vergeten, vooral in noodsituaties.

We bezochten een kind met een gebroken dijbeen, dat vier maanden lang een externe fixator kreeg. Dat is een ongewoon lange periode. Na onderzoek gaf de chirurg aan dat er nog een operatie nodig was om de externe fixator te verplaatsen. Vanwege de grote vraag naar chirurgie is het kind op een wachtlijst geplaatst. In de tussentijd gaan we door met het verzorgen van de wonde, het zoveel mogelijk in beweging houden van het been, om zo de spierkracht in de enkel, knie en heup trachten te behouden. Om het kind zelfstandiger te maken, hebben we krukken voorzien en zijn we begonnen met het aanleren van autonoom recht te staan en het nemen van trappen.

We bezochten ook een vrouw met een gebroken sleutelbeen die gelukkig geopereerd kon worden met een interne fixator. Na de operatie mocht ze het ziekenhuis verlaten, maar ze kon haar schouder maar beperkt bewegen. Het was haar laatste kinésessie en ze was blij dat ze zichzelf kon aankleden en haar hoofddoek kon aandoen zonder hulp. Je moet je hand boven op je hoofd houden om de hoofddoek goed te kunnen omdoen en dat was iets wat ze eerder niet kon. Ze verblijft nu samen met haar man in een opvanghuis..

 

Kunnen alle gewonden voldoende verzorgd worden?

Het aantal personen met een handicap in Gaza zal aanzienlijk toenemen. Zoveel is zeker. Zelfs een ogenschijnlijk kleine verwonding of breuk kan, als deze slecht behandeld wordt of geïnfecteerd raakt, en wat vaak gebeurt gezien de erbarmelijke hygiënische omstandigheden, leiden tot levenslange complicaties en handicaps.

 

Kan een stad als Rafah al de ontheemde personen nog aan?

Voor de escalatie van de oorlog was Rafah een relatief kleine stad met ongeveer 200.000 inwoners. De meeste voorzieningen waren geconcentreerd in Gaza Stad en Noord-Gaza. Rafah had veel minder voorzieningen omdat het minder inwoners had. Vandaag ben ik verbaasd over hoe mensen erin slagen om te overleven, gezien de hygiënische omstandigheden. Er zijn werkelijk overal mensen en het is opvallend om te zien dat bijna alle kinderen zonder schoenen rondlopen. Na vijf maanden oorlog kunnen de kinderen niet langer de kleren en schoenen dragen die hun ouders aan het begin van de oorlog van thuis hadden meegenomen.

 

Hoe houden de mensen in Gaza dit alles vol?

Veel mensen houden vol door zich vast te klampen aan de gedachte dat de normaliteit op een dag zal terugkeren, in de overtuiging dat alles weer wordt zoals het was. Ik ben ook onder de indruk van de waardigheid die ons team in deze situatie heeft weten te behouden.

 

Werken in oorlogsgebied, hoe gaat dat concreet in zijn werk?

We hebben mobiele teams met in totaal 40 personen in Rafah, nog eens 30 in de tussenliggende zone en we hebben onlangs een team laten starten in Khan Younes. De communicatie verloopt uiterst moeizaam. De telefoonverbindingen worden vaak onderbroken. Internet is alleen beschikbaar in de kantoren, en zelfs niet altijd. Op het kantoor in Rafah slapen we in een safe room, die zich eigenlijk gewoon in de gang van het gebouw bevindt, om ons 's nachts te beschermen tegen granaatvuur. De leef- en werkomstandigheden zijn er verre van ideaal, water is beperkt en er is niet genoeg ruimte voor privacy of om te werken. We werken in ploegen omdat we niet genoeg ruimte hebben voor iedereen: er zijn drie kantoren voor het personeel; sommigen van ons werken in de keuken...

 

Handicap International is verontrust over het zeer hoge aantal burgerslachtoffers, het gebrek aan veilige humanitaire toegang en het beperkte aantal vrachtwagens dat dagelijks de Gazastrook kan binnenkomen. Samen met meer dan 800 organisaties roept de organisatie op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren om een einde te maken aan het bloedbad en de levering van humanitaire hulp aan de getroffen bevolking te garanderen.