Bangladesh: "We zijn afhankelijk van de hulp in het kamp"
In een hoek van het vaste revalidatiecentrum van Handicap International in het Ukhiya-vluchtelingenkamp zit de 6-jarige Hamas. Hij werd door een hersenverlamming getroffen toen hij één jaar was. Hij staat vandaag in het middelpunt van de belangstelling omdat hij een revalidatiesessie volgt met Redwanul, kinesitherapeut van Handicap International.
In een hoek van het vaste revalidatiecentrum van Handicap International in het Ukhiya-vluchtelingenkamp zit de 6-jarige Hamas. Hij wipt op een grote roze bal. Ondanks wat de grote glimlach op zijn gezicht doet vermoeden, is hij niet aan het spelen. Hij staat vandaag in het middelpunt van de belangstelling omdat hij een revalidatiesessie volgt met Redwanul, kinesitherapeut van Handicap International (HI).
Hamas werd door een hersenverlamming getroffen toen hij één jaar was. Wegens een gebrek aan medische opvolging in zijn geboorteland Myanmar, werd de diagnose te laat gesteld.
Op het dak van het revalidatiecentrum van HI zijn net zonnepanelen geplaatst, maar het is er donker. Redwanul werkt dus met Hamas in een gedempte omgeving, terwijl Hamas’ vader Saidunamin de sessie aandachtig volgt. Eens ze terug thuis zijn, zal hij immers de oefeningen met zijn zoon moeten doen. Ze wonen in een bescheiden tijdelijk onderkomen.
"We kregen geen verzorging"
De problemen van Hamas begonnen toen hij net één jaar was geworden. Saidunamin was toen in de war. “De dokters in de ziekenhuizen wisten niet wat er moest gebeuren. We kregen er geen verzorging. De problemen werden steeds erger. Een jaar later kon Hamas zijn dagelijkse activiteiten niet meer uitvoeren”, legt hij geëmotioneerd uit.
Hamas’ spieren hebben de neiging om steeds samen te trekken. Dit leidt bij hem tot een algemene verlamming, vooral in zijn armen en benen. Om deze stijfheid te verminderen en Hamas een zeker comfort te bieden, zijn de oefeningen absoluut noodzakelijk.
Een moeilijke dagtaak
Vier van de zes kinderen van Saidunamin leven met een beperking. In een vluchtelingenkamp zoals Ukhiya, waar de wegen niet verhard zijn en waar nauwelijks aangepaste voorzieningen zijn, is dat een zware last voor het gezin. “Mijn vrouw heeft ook een handicap, dus ik moet alleen voor Hamas zorgen. Ik breng hem overal naartoe”, legt de vader uit.
In zekere zin vormt het vast centrum van HI een soort van vredig oord voor vluchtelingen die hulp nodig hebben. Ze krijgen er de nodige middelen om hun handicaps te boven te komen of om hun familie te helpen. Naast de revalidatiesessies heeft HI de kleine Hamas ook een matje en een hoekstoel gegeven om hem te helpen bij zijn oefeningen.
Permanente steun
Saidunamin begint een gesprek met Redwanul, de kinesitherapeut. Hij vertelt hem hoe moeilijk hun situatie is. De vader heeft het moeilijk om zijn gezin voldoende te voeden. “We zijn afhankelijk van de steun in het kamp”, voegt hij er nog aan toe. De tranen staan hem in de ogen. Redwanul luistert aandachtig en probeert de vader te troosten.
De kinesitherapeut legt uit dat de behandeling van een begunstigde verder gaat dan de zorgen of diensten die HI aanbiedt. In bepaalde specifieke gevallen verwijst HI de begunstigden door naar een partnerorganisatie.
Gerustgesteld door deze woorden droogt Saidunamin zijn tranen en staat op. Hij neemt zijn zoon in de armen en maakt zich klaar om te vertrekken. Binnenkort komt een technisch adviseur van HI langs om de noden van het gezin te evalueren. “We zullen er zijn om jullie te helpen”, werpt Redwanul hem nog toe.
Handicap International blijft ter plaats om concrete hulp te bieden. Uw steun blijft essentieel. Dank u voor uw steun.