"Een raket sloeg vlakbij me in"
De twaalfjarige Zakarya is het achtste kind van een arme familie in een klein dorp in Noord-Jemen. Zijn leven nam een ingrijpende wending toen hij gewond raakte bij een raketaanval en dokters zijn linkerbeen moesten amputeren.
De twaalfjarige Zakarya is het achtste kind van een arme familie in een klein dorp in Noord-Jemen. Zijn leven nam een ingrijpende wending toen hij gewond raakte bij een raketaanval en dokters zijn linkerbeen moesten amputeren. Zakarya raakte zwaargewond toen een bom insloeg op zijn dorp. Aangezien er in de buurt geen ziekenhuizen zijn, werd hij met spoed naar Sana’a vervoerd waar chirurgen zijn linkerbeen amputeerden ter hoogte van de dij.
Trauma
De gewelddadige aanval heeft zijn sporen nagelaten bij de jongen: “Ik was buiten met vrienden aan het spelen toen een raket insloeg in de straat, niet ver van mij. De explosie ging recht door me heen. Ik was doorzeefd met granaatscherven. Ik begon te schreeuwen en te huilen. Je weet niet hoe dat voelt tot je het zelf meemaakt.”
Uitgesloten
Zoals de meeste jongens van zijn leeftijd, liep Zakarya graag buiten rond met zijn vrienden, of speelden ze voetbal. Maar ineens kon hij niet meer stappen, lopen of spelen. Hij voelde zich uitgesloten en viel in een zware depressie: “Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis, was ik in shock. Het voelde verschrikkelijk. Ik wou niet praten en kon andere mensen niet verdragen. Het voelde alsof ze me de hele tijd met medelijden aankeken.”
Van krukken naar een prothese
Zakarya kreeg krukken van HI, zodat hij zich zelfstandig kon voortbewegen en voor het eerst weer zelf dingen kon doen – het was een belangrijke stap voorwaarts, en het gaf hem hoop. Maar het was pas toen hij revalidatie-oefeningen begon te doen met één van de kinesitherapeuten van HI dat hij beterschap begon te zien. Drie maanden na zijn operatie kreeg Zakarya een prothese, HI nam de productiekosten voor zijn rekening. Hij draagt die prothese nu enkele weken.
Weten dat je niet alleen bent
Zakarya begon ook naar een psyschologische steungroep te gaan met andere kinderen, die, net zoals hij, gewond waren geraakt of een amputatie hadden doorstaan. Het deed hem beseffen dat hij er niet alleen voor stond, en hij begon zijn handicap te aanvaarden, erover te praten en zijn gevoelens te delen. Hij hield er zelfs nieuwe vrienden aan over.
Revalidatie en psychologische steun
Volgens Ayman, één van de kinesitherapeuten van HI, is het belangrijk om de revalidatie te combineren met psychologische ondersteuning: “We zorgen er altijd voor dat mensen beiden krijgen. Het hoort bij elkaar. Een amputatie ondergaan is traumatiserend – fysiek en psychologisch. Sommige patiënten weigeren te aanvaarden wat hun is overkomen en ze verliezen hun zin om te leven. We helpen hen om te herstellen, hun ledematen weer te gebruiken en zich beter te voelen."
De droom levendig houden
De revalidatiezorg voor Zakarya zit er bijna op. Hij probeert opnieuw een kind te zijn en weigert zijn dromen op te geven: “Ik wil voetballer worden. Ik ben blij dat ik weer kan wandelen, met vrienden kan spelen en naar school kan gaan.”