Goto main content

Getuigenis: aardbeving in China

Noodhulp Revalidatie

Op 22 juni 2008, zes weken na de aardbeving, zette Olivier Champagne voet aan de grond in China. Als fysiotherapeut gaf hij twee weken lang basis- en follow-upopleidingen in de twee grootste ziekenhuizen van Chengdu. Zijn eerste missie voor Handicap International,… een menselijk avontuur dat enorm veel voldoening schonk.

aarbeving China - Olivier Champagne, fysiotherapeut

Op 22 juni 2008, zes weken na de aardbeving, zette Olivier Champagne voet aan de grond in China. Als fysiotherapeut gaf hij twee weken lang basis- en follow-upopleidingen in de twee grootste ziekenhuizen van Chengdu. Zijn eerste missie voor Handicap International,… een menselijk avontuur dat enorm veel voldoening schonk.

Hoe kwam u in China terecht?
Ik droomde er al lang van om voor Handicap International te werken, maar de minimale contractduur van zes maanden strookte niet met mijn mogelijkheden. Onlangs sprak een vriend en collega me over opdrachten van korte duur. En dus waagde ik mijn kans. De dag daarop kreeg ik een opdracht in Tsjaad aangeboden. Uiteindelijk zou mijn eerste missie me naar China brengen.

Wat deed u precies ter plaatse?
Bij aankomst in Chengdu maakte een collega me wegwijs in de context en in het project. ’s Anderendaags nam ik, volledig operationeel, mijn taak als projectverantwoordelijke op. Ik trok naar de ziekenbedden van de patiënten. Ik begreep al vrij snel dat ik niet alle gewonden te zien kreeg, en dus ging ik op verkenning en bezocht ik zelf de diensten. Tijdens de tweede week leerde ik fysiotherapeuten, verpleegkundigen en chirurgen om de patiënten vanuit hun eigen specialiteit de juiste zorgen toe te dienen. Telkens met een gedeelte theorie en een gedeelte praktijk.

Verschilt de Chinese fysiotherapie van de fysiotherapie die u beoefent?
Ik stelde vast dat fysiotherapie voor Chinezen een volstrekt nieuw domein is. Wat de theorie betreft, staan ze echt stevig in hun schoenen, maar op het vlak van de praktijk ontbreekt het hen aan specialistische kennis. Hun denkbeeld over fysiotherapie houdt het midden tussen de traditionele Chinese en de Westerse geneeskunde. Bovendien zijn er in de ziekenhuizen zelf weinig fysiotherapeuten. Het personeelstekort beperkt de toegankelijkheid van de zorgen. Maar met 370 000 gewonden zouden we ook hier handen tekort komen. Vertaald naar Belgische normen zou de helft van de Belgische bevolking bij deze aardbeving have en goed hebben verloren.

Hoe werd u onthaald?
Fysiotherapeuten en verpleegkundigen bleken zowel op het vlak van theoretische als praktische kennis bijzonder leergierig. Remmingen zijn hen totaal vreemd. “U bezit de kennis, dus leer ons hoe het moet! », luidde hun redenering. Voor het overige was het onthaal meer dan hartelijk. De patiënten waren bijzonder dankbaar en opgetogen dat ze verzorging kregen. Hoewel ze bijzonder zwaar op de proef werden gesteld, heb ik hen nooit horen klagen.

Met welke pathologieën kreeg u te maken?
Overwegend breuken, hoofdletsels, letsels van het ruggenmerg, amputaties, en alle ademhalingsproblemen en infecties die daarmee gepaard gaan. Om slachtoffers van onder het puin te bevrijden moeten vaak ter plaatse amputaties worden uitgevoerd. De gebrekkige hygiënische omstandigheden zorgen ervoor dat we voortdurend beducht moeten zijn op infecties. Vaak kwamen de slachtoffers eerst terecht in de kleinere ziekenhuizen voor ze naar de grotere en beter uitgeruste centra werden overgebracht.

Wat zal u van deze missie bijblijven?
Ik heb een diepe bewondering voor het project van Handicap International. Dit is in geen enkel opzicht een logge institutionele machine. Nu mijn kabinet draait, kan ik er meer tijd voor vrijmaken. De meerwaarde voor een verlener van noodhulp is het besef dat je onmiddellijk en heel concreet verlichting kunt brengen.

Hoe verliep uw integratie?
Daar was ik aanvankelijk wat bang voor. Een vriend wiens dochter als expat vertrok, vertelde me dat de aanpassing toch wel wat tijd vergt en dat je niet onmiddellijk operationeel kan zijn. Maar twee dagen na aankomst in Chengdu was ik echt aan de slag. Ik was sterk onder de indruk van het vertrouwen dat ik onmiddellijk kreeg. Men vroeg mij alleen om verslag over mijn activiteiten uit te brengen zodat de opvolging van het project kon worden verzekerd. En dat is aangenaam werken. Als zelfstandige ben ik nu eenmaal gewoon om de zaken ter hand te nemen.

En uw terugkeer?
Dat was moeilijk. Maar ook hier lijden mensen aan allerlei, vaak verterende, “kwaaltjes”. Het grote verschil schuilt in de verwachtingen van de bevolking. De verzorging in China is minder toegankelijk, waardoor de bevolking meer erkentelijk is. Wij hebben het geluk over een goed uitgebouwd medisch systeem te beschikken, maar beschouwen dat te veel als evident. Misschien zou het voor onze patiënten eens goed zijn om te kijken hoe het er in andere contreien aan toegaat. Ik beleefde in ieder geval een prachtig menselijk avontuur, en zou meteen opnieuw tekenen!

Is de verdere aanwezigheid van Handicap International zinvol?
Gezien het aantal patiënten met letsels die ook op lange termijn verzorging vergen, zou het bijzonder nuttig zijn dat de teams van Handicap International ter plaatse blijven om de machine te “oliën”. De uitdaging is enorm. Wat gebeurt er bijvoorbeeld in de ziekenhuizen op het platteland?

Meer over dit onderwerp

De realiteit van een 18-Jarige in Noord-Kivu: leven met de gevolgen van een bom
© E. N’Sapu / HI
Noodhulp Revalidatie

De realiteit van een 18-Jarige in Noord-Kivu: leven met de gevolgen van een bom

Net als veel andere mensen in Noord-Kivu is Espoir slachtoffer van het conflict in de Democratische Republiek Congo. Na een bomaanval verloor hij zijn been en moest hij zijn stad ontvluchten. Dankzij zijn nieuwe prothese kan hij nu opnieuw dromen en werken aan zijn toekomst.

1000 dagen oorlog: burgers voorname slachtoffers in Oekraïne
© M.Monier / HI 2024
Gezondheid Mensenrechten Mijnen en andere wapens Noodhulp Revalidatie

1000 dagen oorlog: burgers voorname slachtoffers in Oekraïne

Vooral in het oosten en het zuiden van het land is de impact van het gewapend conflict enorm.

Handicap International verliest opnieuw een medewerker in Gaza Noodhulp

Handicap International verliest opnieuw een medewerker in Gaza

Collega Sabreen laat samen met drie van haar kinderen het leven na een bombardement van het Israëlische leger.