Haïti: "Het revalidatieteam werkt buiten op de stoep"
Virginie Duclos, experte noodrevalidatiezorg bij Handicap International, vertrok naar Les Cayes, één van de regio's die het zwaarst getroffen zijn door de aardbeving. Ze brengt verslag uit over de situatie ter plekke.
De schade aan het revalidatiecentrum in Les Cayes | © R. Crews / HI
Hoe is de situatie in Les Cayes?
Ziekenhuizen en artsen in Les Cayes worden een week na de aardbeving nog steeds overstelpt, met meer dan 100 nieuwe patiënten per dag. Sommige mensen komen uit afgelegen plattelandsgebieden. Ze hebben er lang over gedaan om naar hier te komen. Die mensen waren misschien een tijdlang afgeschrikt door de kosten van het vervoer of uit vrees voor de ziekenhuisomgeving... Door deze vertraging komen veel patiënten aan met infecties en verdere complicaties, waardoor amputaties nodig zijn die hadden kunnen worden vermeden. Hun toestand is vreselijk.
Wat zijn de behoeften?
De medische teams ter plaatse hebben een tekort aan materiaal en personeel. Het revalidatiecentrum werd door de aardbeving beschadigd. Het gebouw staat nog recht, maar er kunnen geen patiënten in worden ondergebracht, omdat het nog steeds elk moment kan instorten en er regelmatig naschokken zijn.
Het revalidatieteam staat buiten op de stoep om voor de patiënten te zorgen. Vroeger hadden zij een kleine voorraad mobiliteitshulpmiddelen zoals wandelstokken en krukken, maar nu is alles verdeeld en heeft het team geen materiaal meer.
Wat zijn de risico's van invaliditeit in deze situatie?
Als mensen niet de zorg krijgen die ze nodig hebben, zullen ze daar langer door lijden en zal het de tijd verlengen die nodig is om te herstellen. Als een ledemaat onbeweeglijk of ongebruikt blijft, worden de spieren snel stijf. Dit kan zeer lang duren om te herstellen, en in sommige gevallen is het onmogelijk. Langdurig aan je bed gekluisterd zijn, kan spier- en bloedsomloopproblemen veroorzaken en kan het herstel belemmeren. Dat kan al na twee dagen in bed optreden. Dit alles kan leiden tot langdurige invaliditeit.
Mensen die al vóór de aardbeving een beperking hadden, lopen een groter risico om bij de aardbeving te overlijden of gewond te raken, aangezien het voor hen moeilijker is om zich te verplaatsen en op tijd uit een getroffen gebouw te ontsnappen.
Personen met een beperking die op tijd konden ontsnappen, hebben tijdens de aardbeving misschien hun mobiliteitshulpmiddel verloren. Als iemand hen bijvoorbeeld uit het huis heeft gedragen toen het instortte, kunnen zij hun rolstoel of krukken hebben achtergelaten, die dan onder het puin verloren zijn gegaan.
Wat weten we tot nu toe over onze noodrespons?
In de ziekenhuizen die wij bezochten, is er absoluut geen revalidatieafdeling. Dus de prioriteit is om er één op te zetten. Op korte termijn zou dit kunnen betekenen dat revalidatieapparatuur wordt verstrekt, personeel wordt aangeworven en vooral dat opleidingen worden verstrekt. Opleiding is het belangrijkste punt. Het is de bedoeling dat de ziekenhuizen na het vertrek van ons team op lange termijn diensten kunnen blijven aanbieden.
Waarom nu handelen?
Er zijn veel mensen getroffen. Als we nu niets doen, kunnen velen van hen onomkeerbare beperkingen ontwikkelen.
