Irak: "Diep vanbinnen wist ik het"
Abdel Rahman werd het slachtoffer van een bombardement in Mosoel. Dokters moesten zijn been amputeren. Sindsdien woont hij met zijn familie in het Hasansham-vluchtelingenkamp, waar Handicap International (HI) hem begeleidt.
Abdel Rahman werd het slachtoffer van een bombardement in Mosoel. Dokters moesten zijn been amputeren. Sindsdien woont hij met zijn familie in het Hasansham-vluchtelingenkamp, waar Handicap International (HI) hem begeleidt.
Abdel Rahman zit in de tent van zijn familie, met zijn vader Ahmad naast hem. De jongen lijkt in gedachten verzonken wanneer zijn ouders hun verhaal vertellen: “Het was een vrijdag,” zo begint Ahmad. “We zaten samen voor het ontbijt toen een bom insloeg op ons huis. Abdel Rahman liep verwondingen op aan zijn rechterbeen, mijn andere zoon was op slag dood …” Ahmad en zijn gezin wagen verschillende pogingen om de stad te ontvluchten. Ze verplaatsen zich van wijk na wijk, zo de gevechten ontwijkend. “Na een tijdje merkten we dat het been van Abdel Rahman blauw werd. Tegen de tijd dat we een ziekenhuis konden bereiken, was zijn toestand al aanzienlijk verslechterd.”
De artsen proberen zijn been te redden en opereren Abdel Rahman zes keer, maar het is te laat. “Ik vermoedde al dat ze tot een amputatie zouden overgaan. Diep vanbinnen wist ik het, wanneer ik zag in welke staat zijn been was,” herinnert Ahmad zich. “Ik ben geen dokter, ik ken daar allemaal niets van, maar ik wist het. Uiteindelijk heeft hij zelf toestemming gegeven aan de dokters om zijn been te amputeren.”
Lachen en huilen
Nadat Ahmad en zijn familie het ziekenhuis verlaten, vinden ze onderdak in het Hasansham-kamp. Daar ontmoeten ze ook Mohammad, kinesitherapeut van Handicap International. Mohammad maakt zich al snel zorgen over de psychologische toestand van de jongen, die het heel moeilijk heeft om de nieuwe toestand te aanvaarden. De dood van zijn broer, de amputatie, het leven in een vluchtelingenkamp … hij moet veel trauma’s tegelijkertijd verwerken. “We proberen hem te helpen om zijn rust te bewaren, op andere gedachten te brengen. Hij speelt dan met andere kinderen, kan lachen … maar soms is hij somber, huilt hij en zegt hij dat zijn been pijn doet.”
Mohammad en zijn collega’s doen er alles aan om Abdel Rahman voldoende ondersteuning te bieden. Hij kreeg een paar krukken en krijgt kinesitherapie zodat hij zich kan verplaatsen en zijn been sterker wordt. Op termijn zou hij dan een prothese kunnen krijgen. Hij krijgt ook psychologische ondersteuning. De mooiste beloning voor onze kinesitherapeut: zien hoe zijn jonge patiënt zijn eerste stappen zet en een glimlach vertoont.
Indien je andere kinderen zoals Abdel Rahman wilt steunen zodat ze de behandeling krijgen die ze nodig hebben, doe dan snel een gift.
Indien je andere kinderen zoals Abdel Rahman wilt steunen zodat ze de behandeling krijgen die ze nodig hebben, doe dan snel een gift.
