Mardoché, een toonbeeld van veerkracht

Mardoché is acht jaar en woont met zijn ouders en vijf broers en zussen in Aviation, op een vijftiental kilometer van Bambari in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Toen Mardoché een baby was, werd hij geraakt door een kogel terwijl hij een aanval van rebellen ontvluchtte met zijn familie. Door de klap verloor hij zijn been. Vandaag de dag gaat het heel goed met hem. Dankzij de teams van Handicap International heeft hij nu een prothese en kan hij verstoppertje spelen met andere kinderen en plannen maken voor de toekomst. 

Onvoorstelbaar op zo'n jonge leeftijd

Mardoché was nog maar een jaar oud, dus hij was te klein om zich deze verschrikkelijke dag exact te herinneren. Zijn ouders en naaste familieleden hebben hem veel verhalen verteld over het geweld dat de stad Bambari in 2017 trof. Politieke en militaire crises beheersten het dagelijks leven in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Op een zondag vielen gewapende groeperingen zijn stad aan. Mardoché was die dag bij zijn grootvader. Mensen waren in paniek door het geluid van ontploffingen. Zijn grootvader nam hem mee om aan het geweld te ontsnappen. Zijn ouders vluchtten ook, maar waren van hem gescheiden. Tijdens hun vlucht botsten Mardoché en zijn grootvader op een groep rebellen die op hen schoten. Zijn grootvader was op slag dood en Mardoché werd geraakt in zijn rechterbeen. Door de kracht van de kogel verloor hij zijn onderbeen. 

"Ik was nog heel klein, dus ik weet niet veel van die dag. De pijn herinner ik me nog heel goed, ik voelde niets anders. Veel mensen dachten dat ik het niet zou overleven. Mijn ouders waren de hoop volledig verloren, ze dachten dat ik zou sterven, omdat ze hoorden dat ik heel veel bloed had verloren. Niemand dacht dat ik nog leefde", vertelt Mardoché. 

Hij werd opgevangen door leden van zijn gemeenschap en ter behandeling naar het ziekenhuis gebracht. Er werd contact opgenomen met zijn ouders zodat zij herenigd konden worden met hun zoontje.

De ontmoeting met Handicap International, de eerste stap naar zelfstandigheid

Na deze verwonding had Mardoché geen andere keuze dan opgroeien met een permanente beperking. Zonder zijn rechterbeen is het jongetje geïsoleerd, hij kan niet spelen zoals andere kinderen of regelmatig naar school gaan. 

Op een dag bracht zijn vader hem naar het ziekenhuis, omdat de jongen zijn geamputeerde been had bezeerd. Daar verwees de afdeling chirurgie hem door naar de teams van Handicap International zodat zij Mardoché konden verzorgen. De ontmoeting verliep heel goed, Mardoché vertelt dat hij en de teams van Handicap International als vrienden speelden tijdens de afspraken om hem voor te bereiden op zijn prothese. 

"Ik herinner me de oefeningen waardoor ik nu kan staan nog steeds. Ik herinner me de bezoeken van het team van Handicap International bij mij thuis om me op te volgen. Bovendien kon ik dankzij de reis voor de prothese ook de hoofdstad Bangui zien en heb ik lekker gegeten! Ik voelde me geliefd en gewaardeerd", vertelt Mardoché. 

Vandaag voelt het jongetje zich goed en zelfstandig. Hij vertelde dat hij vroeger geen evenwicht had, maar dat hij nu meerdere kilometers kan wandelen zonder te vallen: "Ik ga terug naar school, omdat ik er alleen heen kan!"

Zijn vader, Abraham, getuigt ook over de verandering voor hun familie en zijn zoon: 

"Vroeger viel mijn zoon constant op de grond. Elke keer dat ik hem zo zag, moest ik wenen en was ik wanhopig. Nu hij een prothese heeft voel ik me compleet en gelukkig, omdat hij alleen recht kan staan."

Vol vertrouwen en ambitie voor zijn toekomst

Sinds Mardoché een prothese heeft, gaat alles heel goed met hem. Thuis zijn zijn ouders en zijn broers en zussen blij met de verandering. Op school, waar zijn lievelingsvak spelling is, zijn zijn vrienden steeds benieuwd om zijn prothese te zien en aan te raken.

"Ik wil Handicap International enorm bedanken voor haar hulp. Het is de eerste keer dat een leerling een prothese heeft, dus dat maakt mij de ster van onze school!', glundert hij.

Het jongetje weet dat deze prothese een belangrijke verandering in zijn leven betekent. Hij blijft positief en strijdlustig, omdat hij er sterk in gelooft dat hij een goed leven zal leiden, en hij heeft al veel plannen! Later wil hij verder studeren om een grote kleermaker en landbouwer te worden zoals zijn vader, die het leven van zijn zoon aanzienlijk heeft zien veranderen:

"Nu houdt hij ervan om kleine klusjes te doen in en rondom het huis. Hij gaat op eigen houtje terug naar school. Hij is heel enthousiast geworden! Ouders moeten zich niet laten ontmoedigen door de handicap van hun kinderen, want voor elk probleem is er een oplossing. Ze moeten net zo trots zijn op hun kinderen met een handicap als op andere kinderen, omdat ze dezelfde kansen op succes hebben. Ze moeten niet wanhopen, maar optimistisch blijven, want alles kan op een dag veranderen, zoals bij Mardoché. Ik blijf me bezighouden met zijn studies, ik zoek een handeltje voor hem en ik bied hem een opleiding in dit domein. Ik wil er alles aan doen zodat hij onafhankelijk wordt in de toekomst."

Het RIMSCASSA-project, dat geïntegreerde fysieke en functionele revalidatiezorg en stimulatietherapie combineert met activiteiten op het gebied van geestelijke gezondheid en psychosociale ondersteuning in het ziekenhuis van Bambari, loopt sinds juli 2022 in 6 landen, namelijk Mali, Centraal-Afrikaanse Republiek, Democratische Republiek Congo, Rwanda, Tsjaad en Somalië. Het wordt gefinancierd door het Duitse ministerie van Buitenlandse Zaken. Tussen juli 2022 en maart 2024 werden via het RIMSCASSA-project al 6054 mensen verzorgd die nood hadden aan revalidatiezorg (waarvan 1685 in CAR), kregen 1818 kinderen stimulatietherapie (waarvan 885 in CAR), en werden 28.669 mensen in psychologische moeilijkheden geholpen (waarvan 2145 in CAR).