Psychologische bijstand, een essentieel onderdeel van revalidatie
Revalidatiespecialisten worden vaak geconfronteerd met psychisch leed bij hun patiënten. Hoe kunnen ze hen helpen om hun geestelijke wonden te boven te komen zodat ze hun fysieke wonden kunnen overwinnen?
"Ibrahim was verschillende weken bedlegerig zonder te kunnen bewegen en was alle hoop verloren. Hij was in zichzelf gekeerd en vijandig, en wilde niet eens meer proberen rechtop te zitten." Farhana, een kinesiste in een vluchtelingenkamp voor Rohingya in Bangladesh, geeft kort uitleg over de uitdaging waarmee de fysieke revalidatie-experts geconfronteerd worden: het psychologische trauma van hun patiënten.
Hun handicap aanvaarden
Personen die plots aan een handicap lijden, door ziekte of door een ongeval, moeten hun toestand uiteindelijk aanvaarden. Daarvoor maken ze een proces door, dat voor iedereen anders is en niet altijd even lang duurt. Het is niet makkelijk als actieve volwassene en gezinshoofd om plots afhankelijk te zijn van anderen, zelfs voor de eenvoudigste dagtaken, of als kind om niet meer te kunnen spelen met vriendjes, en te
leren leven met een prothese of in een rolstoel.
Hun ervaringen met geweld te boven komen
De kinesistenteams werken samen met psychologen en sociale medewerkers in crisissituaties, meer bepaald in Irak, Jordanië en Libanon. Zowel de gekwetste personen die zorgen nodig hebben, als hun gezin of familie, worden allemaal geraakt door de gebeurtenissen die ze meemaken: de gevechten en bombardementen, het moeten vluchten, het verlies van naasten die ze soms voor hun ogen zagen sterven. Nachtmerries, slapeloosheid, depressie, angst, geheugenverlies en zwijgzaamheid zijn vaak voorkomende tekenen van psychologische stress.
Mohamad, kinesist in Irak, kan de nood aan psychologische bijstand perfect verwoorden dankzij het voorbeeld van één van zijn geamputeerde patiëntes, Shahed: “Ze zal niet rechtop kunnen zitten zolang ze zich mentaal niet beter voelt, en ze zal geen vooruitgang kunnen boeken zolang ze zich niet opnieuw zelfstandig kan verplaatsen.”
Hun gevoelens uitdrukken
Maar hoe kunnen we Shahed en anderen helpen om hun trauma’s te boven te komen? Naast de individuele sessies organiseren de psychologen ook praatgroepen. Het lucht op te weten dat je niet alleen bent, dat anderen dezelfde moeilijkheden meemaken. De deelnemers voelen zich gehoord en begrepen, en kunnen elkaar helpen. Tekeningen maken is dan weer een goed middel om kinderen te helpen hun gevoelens te uiten, zeker voor hen die niet altijd de juiste woorden vinden.
“Na twee maanden sessies is Ibrahim heel erg gemotiveerd. Alleen al het feit dat hij het huis kan verlaten met zijn rolstoel, boodschappen kan doen en met de buren kan praten, heeft een invloed op zijn gezondheid en zijn humeur. Nu maken we plezier en praten we over de toekomst”, besluit Farhana.