Maggie, directrice HI Kenia: "Het zou makkelijker zijn als ik een man was"
Naar aanleiding van World Humanitarian Day, de Internationale Dag van de Humanitaire Hulp, op 19 augustus, gingen we zitten voor een gesprek met de Keniaanse Margaret Nguhi. “Maggie” zet zich als verantwoordelijke van de projecten van Handicap International in voor andere mensen in haar land.
Margaret Nguhi, roepnaam Maggie, directrice van HI in Kenia | © HI
Welk parcours heb je afgelegd?
Ik ben afkomstig uit Nairobi. Eerst werkte ik als gezondheidswerker, vervolgens stapte ik over naar de humanitaire sector en werkte ik voor verschillende ngo's in Zuid-Soedan en Kenia. Zo kwam ik ten slotte bij Handicap International terecht, waar ik vandaag als directrice in Kenia opereer.
Waarom wou je voor een ngo werken?
Ik ben opgegroeid op een plaats waar ik voortdurend geconfronteerd werd met menselijk lijden. Ik wilde verpleegster worden. Ik wilde “onder de mensen” werken.
Ik werd verteerd door de enorme kloof tussen het medisch personeel en de patiënten, de kwetsbare mensen die zorg nodig hadden. Zij hebben weinig medische informatie, zij weten niets: waar ze aan lijden, wat ze moeten doen, hoe ze zich tegen ziekten kunnen beschermen, welke medicijnen ze moeten nemen. Zij zien de dokters als "redders", degenen die alles weten. Ze smeken om hulp maar stellen geen vragen. Zo zijn we opgegroeid: we stellen geen vragen.
Het zien van deze onwetendheid en kwetsbaarheid raakte me enorm. Ik beschouwde het als mijn plicht om deze kwetsbaardere mensen te kunnen informeren.. Dat ze weten hoe ze zich moeten beschermen tegen bepaalde ziektes. Hoe zichzelf te behandelen. Hoe bepaalde symptomen te herkennen. Daarom besloot ik te gaan werken in de openbare gezondheidszorg in Zuid-Soedan, bij de organisatie Samaritan's Purse: mensen ontmoeten in de dorpen, samen praten. Dat was mijn roeping, mijn drive, mijn motivatie.
Daarna kwam je bij Handicap International terecht ...
Ik ben inderdaad teruggekeerd naar Kenia en ging aan de slag in het vluchtelingenkamp van Kakuma in het noorden van het land, met ongeveer 200.000 vluchtelingen. Eerst voor het Internationale Rode Kruis, daarna oefende ik verschillende functies uit bij HI, tot ik er de landverantwoordelijke werd.
Wat is je grootste motivatie?
In staat zijn om bij te dragen aan het veranderen van iemands leven. Onze projecten (revalidatie, gezondheid van moeders, enz.) hebben een impact op het leven van een persoon. Mijn motivatie is altijd de mensen geweest die we steunen. Ik ben geen persoon om in een kantoor te zitten. Ik ben iemand die naar buiten moet gaan en zien en ervaren. De aanpak van HI, gericht op mensen, op hun persoonlijke behoeften, past heel goed bij mij.
Welke herinnering zal je altijd bijblijven?
Ik herinner me een vrouw met een beperking die ik ontmoette toen ik een gezondheidsproject voor moeders leidde in Nairobi. In Kenia worden vrouwen met een beperking gestigmatiseerd. Zelfs onder sommige medische teams leeft het idee dat ze aseksueel zijn. Dat ze geen seksueel en reproductief leven hebben of kunnen hebben. Als ze zwanger worden, gaan ze niet naar het ziekenhuis, om veroordelende of denigrerende opmerkingen te vermijden. Ik herinner me dat ik lang met deze vrouw heb gesproken. Zij stemde er uiteindelijk mee in om naar het gezondheidscentrum te gaan, werd tijdens haar zwangerschap begeleid en beviel uiteindelijk in het ziekenhuis. Vervolgens heeft zij haar verhaal verteld aan de medische teams tijdens bewustmakingssessies over beperkingen. De dokters realiseerden zich dat deze vrouw was zoals alle vrouwen, zij veranderden hun kijk en houding tegenover vrouwen met een beperking. Het was een kleine overwinning, voor mij, voor haar, voor iedereen. Ze kreeg vertrouwen in zichzelf. Vandaag is ze een voorvechtster van de rechten van mensen met een beperking, samen met HI. Ze is een activiste geworden.
Vrouw, Keniaanse, directrice: een grote uitdaging?
Natuurlijk is het moeilijk om een vrouw en een manager te zijn in een patriarchaal land als Kenia. Het zou makkelijker zijn als ik een man was. Je moet een “attitude” hebben. En dan is er nog de grootte. In Kenia is grootte belangrijk. Ik ben klein. Naast status is er ook de veiligheidssituatie in het land. Wij werken bijvoorbeeld in het vluchtelingenkamp Dadaab en de veiligheidssituatie daar is zeer onstabiel. Het is moeilijk om personeel te werven om in dit kamp te werken.
Welke ambities heb je als directrice van HI in Kenia?
Ik ben er trots op Keniaanse te zijn en me, samen met het hele team, volledig te kunnen inzetten voor de projecten van Handicap International. Ik hou van het idee dat een Keniaanse vrouw HI vertegenwoordigt, een internationale organisatie, en de humanitaire respons in haar eigen land orkestreert.
