6 maanden na de aardbeving krijgt Rema haar prothese
Op 6 februari 2023 raakte het Syrische meisje bedolven onder het puin. Ze zat maar liefst 30 uur vast. Door de verwondingen moest haar been onmiddellijk geamputeerd worden.
De 13-jarige verloor een been bij de aardbeving die Turkije en Syrië trof. Ze wordt opgevolgd door het ziekenhuis Aqrabat, partnerziekenhuis van Handicap International, waar ze haar eerste prothese kreeg. | © HI 2023
Wanneer ze terugdenkt aan de dag van de aardbeving, kan Rema haar tranen moeilijk bedwingen. Een dag waarop ze 'alles verloor', zegt het meisje zelf. Haar vader en haar nicht kwamen immers om tussen het puin. Enkele dagen na de aardbeving vertelde ze aan ons team hoe zij de dag van de ramp beleefde:
"We waren aan het slapen toen we plots een zeer sterke aardbeving voelden. Aangezien we op de derde verdiening wonen voelden we de trillingen nog meer. Hoe hoger in het gebouw, hoe heviger de impact. Onze deur was gesloten. Het duurde even vooraleer ik ze kon openkrijgen. Ik heb ook de deur van de kamer van mijn ouders geopend en zo konden we samen vertrekken. Mijn ouders stonden nog op de trap toen ik al in de inkomhal was. Toen is er iets op mij gevallen. Toen ik weer probeerde rechtstaan, lukte dat niet. Er kwam een naschok. Toen kwam het dak naar beneden. Ik zat volledig vast."
"Mijn zus hoorde me huilen. Ze heeft onmiddellijk de rest van de familie verwittigd dat ik nog leefde. Ze zijn teruggekomen en begonnen de stukken puin weg te halen. Eerst konden ze mijn arm en mijn haar vrijmaken. Ze bleven verder graven. Vlak naast me lag een lichaam. Het was een kind van ongeveer 12 jaar oud. Ik had veel pijn. Mijn familie bleef graven totdat een deel van mijn lichaam niet meer was bedolven. Ze brachten me water en sap om te drinken. In totaal zat ik nog 30 uur vast onder het puin."
'Rema is niet alleen een patiënt'
Haar been was verbrijzeld door het puin. Het werd ter plaatse geamputeerd waarna het meisje meteen werd overgebracht naar het ziekenhuis. Ze werd meerdere keren aan haar been geopereerd. Daarna begon ze aan het revalidatietraject.
Rema werd opgevolg in het Aqrabat-ziekenhuis, een partnerziekenhuis van Handicap International, in Noord-West Syrië. Het meisje kan er rekenen op een hele medische ploeg: dokters, kinesitherapeuten en psychologen. Asma, de vaste kinesitherapeut van Rema, vertelt hoe er een sterke band ontstond tussen hen.:
"Ik had het gevoel dat ik de hele tijd bij haar moest blijven, bij elke nieuwe stap die ze zette. Ik maakte in mijn hoofd een plan op dat ik moest volgen. Ik wist dat het proces lang zou duren, maar ik probeerde te geloven dat Rema weer zou lopen omdat ik voelde dat ze de kracht en de wil had om het doel te bereiken dat we ons gesteld hadden. Voor mij is Rema niet alleen een patiënt, ze is ook een vriendin en zelfs meer dan dat. Ik ben ontzettend blij om haar te zien lopen".
Gemengde gevoelens
Na enkele lange maanden van herstel en revalidatie kon Rema vorige maand eindelijk haar eerste beenprothese passen. Voor het meisje een moment van stress en geluk tegelijkertijd, en heel wat andere gemengde gevoelens.
"Ik was blij met de gedachte dat ik opnieuw zelfstandig zou kunnen stappen, om naar school te kunnen gaan of te doen waar ik thuis zin in heb. Maar op hetzelfde moment was ik bang dat ik de prothese niet zou verdragen, dat ik zou manken en niet zou kunnen stappen als ervoor, dat het een handicap zou blijven."
Achteraf is Rema vooral fier dat ze helemaal zelf kan gaan en staan waar ze wil, en dat haar leven weer zijn gangetje gaan, al zal dat met het verlies van haar vader en nicht nooit meer zijn als hoe het was voor de fatale dag. Ze heeft ondertssen ook haar schooldiploma behaald. Het was de wens van haar vader, die ze daarmee heeft vervuld.
