"Deze oorlog die al vier jaar duurt, heeft de mensen uitgeput."
Suad Al-Qadri werkt als psychosociale hulpverlener voor HI in Sana’a, de hoofdstad van Jemen. Ze vertelt over de mentale toestand van de patiënten die door HI geholpen worden en de gevolgen van bombardementen op de psychologische gezondheid van de bevolking.
Suad Al-Qadri
De gewonden die we opvangen in het ziekenhuis na een bombardement of gevechten zijn in shock. Sommigen kunnen niet meer praten. Ze zijn bang van alles. Gewoon je stem verheffen doet ze schrikken.
Hoe moet je hen helpen?
Onze eerste taak is luisteren: luisteren naar hun verhaal en hun angsten. We proberen hen te troosten, maar we zoeken ook naar een oplossing voor hun praktische problemen. Enkele maanden geleden vingen we een moeder op, Iman, die lichtgewond raakte bij een bombardement. Haar familieleden waren in veiligheid gebracht. Haar huis daarentegen was volledig verwoest. Ze kon maar aan één ding denken: “Waar moeten we naartoe? Waar vinden we een dak boven ons hoofd?” Ze was geschokt en bang. We vonden samen met haar een oplossing die ze alleen niet had kunnen bedenken: enkele verre neven en nichten woonden in de buurt en wouden haar en haar familie opvangen.
Luisteren, geruststellen, steunen
Dankzij onze ondersteuning komen de patiënten uit hun isolement. We leggen uit dat het volkomen normaal is om bang of in shock te zijn of zich depressief te voelen na een gewelddadige gebeurtenis. Ze zijn gerustgesteld van zodra ze beseffen dat ze niet de enige zijn in een dramatische situatie en dat andere mensen dezelfde angsten voelen.
Fysieke revalidatie is in de ernstigste gevallen niet mogelijk zonder psychosociale ondersteuning: Bij Salah, een jonge man, werd het linkerbeen geamputeerd. Hij had zware verwondingen aan zijn rechterbeen en bleef aan zijn bed gekluisterd. Hij had alles opgegeven, praatte niet meer, verzorgde zich niet meer … hij was volledig aangedaan door zijn handicap. Zijn leven had geen zin meer …
Door onze ondersteuning begon hij weer te letten op zijn hygiëne en zijn kleding. Uiteindelijk brak hij zijn stilzwijgen. Hij heeft zijn nieuwe situatie aanvaard, waardoor we met kinesitherapie konden beginnen. Op termijn komt hij in aanmerking voor een prothese.
Een uitgeputte bevolking
De bevolking leeft niet enkel in een voortdurende angst voor nieuwe bombardementen, ze maken zich ook zorgen over de sociale en economische gevolgen van de oorlog. Veel mensen hebben hun werk verloren en zijn wanhopig op zoek naar eten voor hun familie. Sommigen hebben hun woning moeten verlaten, omdat ze de huur niet langer konden betalen. De toegang tot water is in vele wijken heel problematisch. De elektriciteit werd maanden geleden afgesloten. Het is een straat zonder eind en dat zorgt voor ongeloof veel stress.
De mensen groeien uit elkaar: sociale en familiale relaties komen onder spanning, iedereen heeft zijn eigen problemen. De mensen zijn niet meer dezelfde. Deze oorlog die al vier jaar duurt, heeft hen uitgeput.
