Alles achterlaten zodat familie geen honger hoeft te lijden
Rose moest haar man opgeven om hun kinderen te redden. Ze is één van de vluchtelingen van de voedselcrisis. Tot 80% zijn vrouwen en kinderen die niet langer genoeg voedsel kunnen vinden om te overleven.
In een met zeildoeken beschut hutje, het onderkomen van Rose en haar familie in het Keniaanse vluchtelingenkamp Kakuma, doet een kinesist van Handicap International oefeningen met Samuel, haar vierjarige zoontje met hersenverlamming. Mama Rose kijkt en luistert aandachtig.
Rose, Samuel en haar drie andere kinderen kwamen aan in Kakuma in februari. De familie had vroeger een kruidenierswinkeltje in Juba, hoofdstad van Zuid-Soedan. Toen de gevechten er in juli vorig jaar heviger werden, schoten de voedselprijzen de hoogte in. Ondanks de vele inspanningen stuikte hun handeltje in elkaar, waardoor er niet genoeg geld meer was om de hele familie te eten te geven.
De echtgenoot van Rose spoorde zijn familie aan om naar Kenia te vluchten. Maar zelf verkeerde hij in te slechte gezondheid om de reis te maken. Hij is recent overleden.
Rantsoen
In Kakuma moet Rose de zorg voor Samuel nu volledig op zich nemen. Omdat ze bij haar zoon moet zijn die zorgen vraagt, kan ze niet gemakkelijk beroep doen op de diensten in het kamp en kan ze niet gaan werken voor een extra inkomen. De familie moet toekomen met louter en alleen de rantsoenen die hen worden toebedeeld.
Het gebeurt dat Rose één van haar kinderen vraagt om op Samuel te letten, maar dan kunnen zij niet naar school.
Beweeglijkheid voor vrijheid
Snel na haar aankomst in het kamp maakte Rose kennis met het kinesistenteam van Handicap International. Met veel toewijding ziet ze erop toe dat Samuel elke dag zijn oefeningen doet. Als zijn fysieke onafhankelijkheid verbetert, kunnen ze zich beiden binnen het kamp verplaatsen, wat voor de familie veel leefbaarder zou zijn.
Rose gelooft dat er al verbetering is: “Mijn zoon ziet er meer ontspannen uit en hij beweegt beter”.
