Een moeilijke bevalling
Priti woont met haar moeder Uma, haar grootouders van vaderskant en haar tweelingbroer in een groene wijk van de stad Biratnagar, te midden van rijstvelden. Haar vader, Deepak, werkt in Qatar. Met het geld dat hij hen opstuurt, hebben ze een comfortabel, groot huis van twee verdiepingen kunnen bouwen en vee kunnen kopen. Deepak kan slechts eens in de twee jaar terugkeren naar Nepal. Hij blijft dan zo'n twee maanden bij zijn familie.
Priti's tweelingbroer kwam als eerste ter wereld. Maar dan begonnen de moeilijkheden. Priti zat ongeveer 25 minuten vast, minuten die uiterst cruciaal zijn bij een bevalling. Ze kreeg hierdoor te weinig zuurstof waardoor haar hersenen onherroepelijk werden beschadigd.
"Op dat moment hadden we geen enkel idee van hoe de situatie zich zou ontwikkelen. Van de dokter kregen we amper informatie. Pas 8 maanden later, toen haar broer begon te 
kruipen, merkten we dat er iets mis was. Priti sliep de hele tijd, ze kon zich niet bewegen en haar handen maakten vreemde bewegingen," zegt Uma. Naarmate de weken verstreken, werd Priti's familie zich bewust dat het gebrek aan zuurstof tijdens de bevalling voor deze gevolgen had gezorgd.
Priti heeft geen controle over armen en benen en kan niet spreken. Ze is volledig afhankelijk van haar familie voor elke taak in haar dagelijks leven: eten, drinken, zich wassen, zitten, kinesitherapeutische oefeningen doen, communiceren,...
Mettertijd heeft ze wel een manier ontwikkeld om met haar familie te communiceren en vandaag is ze in staat zich verstaanbaar te maken door middel van blikken, gebaren en geluiden.
Kinesitherapie voor een waardiger leven
Twee jaar geleden ontdekten de ouders van Priti, via een lokaal sensibiliseringsteam, het door HI gesteunde revalidatiecentrum in Biratnagar. Plots kwam er weer hoop in hun leven. Het centrum bevindt zich op een uur rijden van hun huis. Het is niet gemakkelijk om er te geraken aangezien de zone niet erg toegankelijk is en omdat het ingewikkeld is voor Priti om zich te verplaatsen. Maar Priti's ouders zijn vastberaden en geven niet op. Ze zouden alles doen wat het leven van hun dochter kan verbeteren.
In het centrum ontmoetten ze het team van kinesitherapeuten en ontdekten ze wat het centrum hun kan bieden: een aangepaste stoel, advies voor het verkrijgen van financiële steun van de lokale overheid en langdurige kinesitherapeutische zorg om de levensomstandigheden van hun kind te verbeteren.
Sindsdien komen ze één keer per maand naar het centrum, waar Rinki, de kinesitherapeute die Priti sinds het begin begeleidt, hen nieuwe oefeningen aanleert. In de maand die volgt oefent Priti met haar moeder de oefeningen die ze hebben aangeleerd. Eénmaal dat lukt, komen er weer nieuwe oefeningen aan bod. "Het is een uitdaging, zowel voor Priti als voor mij, maar ik wil het blijven doen, in het belang van mijn dochter. Het kost tijd, maar ik ben blij met wat het oplevert," zegt Uma.
Rinki geeft ook sessies op afstand dankzij het telerevalidatie-project van Handicap International. Via videocalls doen ze samen regelmatig de oefeningen. Dit betekent dat de familie niet elke keer helemaal naar het centrum moet komen voor vragen over bepaalde oefeningen. Ze krijgen zo ook op regelmatige basis een verregaande ondersteuning.
"De resultaten laten een duidelijke vooruitgang zien. Elk deel van haar lichaam wordt geleidelijk minder stroef. Zo kon ze vroeger haar handen niet eens openen. Ze waren helemaal naar binnengedraaid. Nu gaat haar hand al zeer vlot open en dicht. Daarnaast kan ze dankzij de aangepaste stoel rechtop zitten en voorwerpen oppakken. De oefeningen zijn essentieel voor haar ontwikkeling en groei. Elke ochtend zet Priti's moeder haar 30 minuten in de stoel en doet oefeningen met haar," zegt Rinki.
Priti's verlangens
Priti's favoriete moment van de dag is wanneer haar broer thuiskomt van school. Ze kruipt naar hem toe om bij hem te kunnen zitten terwijl hij zijn huiswerk maakt. "Het lijkt alsof ze wil leren wat hij op school leert, ze probeert te zien wat hij doet. Probeer haar op dat moment niet te verplaatsen, ze wordt er zeer slechtgezind van", zegt Uma. Bovendien is haar broer erg close met haar en hij vindt het ook zeer leuk dat ze hem gezelchap houdt tijdens het studeren.
Er is vooruitgang, maar de weg is lang en niet gemakkelijk. Priti's ouders zijn bezorgd. Ze weten dat ze nooit zelfstandig zal kunnen leven in Nepal. Er zijn bijvoorbeeld niet veel scholen te vinden met aangepaste infrastructuur. Ook elektrische rolstoelen met de nieuwste technologieën zijn er niet zo gemakkelijk te vinden. "Er is een school in hoofdstad Kathmandu die revalidatie en onderwijs biedt aan kinderen met hersenverlamming. Ik hoop dat er ooit zo'n school opent hier in Biratnagar. Hierdoor zou Priti naar school kunnen gaan, nog meer revalidatieoefeningen kunnen doen en zou ik meer tijd overhouden om te werken," zegt Uma.
In Nepal werkt Handicap International elke dag om zoveel mogelijk mensen met een handicap, mensen zoals Priti, te helpen in de 5 revalidatiecentra van haar partners. De lokale teams werken er aan een toleranter, rechtvaardiger en inclusiever land waar ieder mens zijn plaats vindt en met waardigheid wordt behandeld.
