De weg van het succes
Juf Ngan werkte dertien jaar geleden in ons team van het project voor gemeenschapsgerichte revalidatie Ze ontfermde zich toen over Bui Thi Minh Ha, bij wie we vandaag op bezoek gaan. Juffrouw Ngan vertelt: “We gaven het meisje kinesitherapie en maakten al protheses voor haar toen ze nog heel klein was. Vandaag werkt ze als naaister, is ze gelukkig getrouwd en heeft ze een schattig zoontje.”
Een mooie jonge vrouw staat voor een huisje in een rustig dorpje met naast haar een jongetje. Ze maken zich klaar om op bezoek te gaan bij de grootmoeder van het kind. Vandaag is immers een feestdag in Vietnam, een dag die de families samen vieren.
Het huis is klein, maar netjes. Mevrouw Ha is nu 30 jaar. Toen ze klein was, kreeg ze polio en liep ze een blijvende handicap op. Ze is nooit naar school kunnen gaan, maar ze heeft thuis gestudeerd met een leraar uit het dorp. Ze herinnert het zich nog heel goed: “Toen ik klein was, kwamen er kinesitherapeuten bij mij thuis en kreeg ik een gratis prothese wanneer het nodig was. Ik ben zelfs een keer meegegaan naar Ho Chi Minhstad, naar een atelier van Handicap International waar ze aluminium protheses voor mij hadden gemaakt.”
Ze besefte hoe belangrijk het was om zelfstandig te zijn en werk te hebben zodat ze voor zichzelf zou kunnen zorgen. Daarom begon ze op 18-jarige leeftijd met een opleiding als naaister. “Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, ook om met mijn benen te leren werken met de naaimachine, maar uiteindelijk is het me wel gelukt”, aldus Ha. “Nu heb ik een klein naaiatelier en verdien ik geld om mijn man te helpen voor de familie te zorgen en dan vooral voor onze zoon van zes.”
Ze praat ook over de moeilijkheden van elke dag en haar verwachtingen voor de toekomst. Mevrouw Ha is gelukkig met haar gezin, maar ze hoopt toch op meer klanten of een stabiele job in een textielbedrijf. “Ik weet wat ik kan, ik kan hard werken en ik zou willen dat werkgevers mij en andere personen met een handicap een kans zouden geven om te tonen wat we kunnen. Ik ben er zeker van dat ik zo’n werk echt goed zou kunnen.”
