Isolement in Gaza: Ihab is de wanhoop nabij

De lokale partner van Handicap International in Gaza helpt Ihab nog wel bij zijn kinesitherapie-oefeningen en de verzorging van zijn wonden, maar dat moet nu via de telefoon gebeuren. Dit is zijn verhaal:

De verwondingen hebben mijn leven volledig omgegooid. Een jaar later heb ik nog steeds pijn, neem ik nog steeds medicatie en heb ik nog steeds een zeer beperkte mobiliteit. Ik kan alleen met krukken lopen. Ik ben gestrest en zenuwachtig. Ik denk aan mijn toekomst en mijn gezin. Hoe ik hen kan onderhouden en geld kan verdienen om in de belangrijkste zaken te voorzien. Ik ben nog jong en kan niet meer dan 100 meter gaan door de pijn. 

Geen inkomen 

De situatie is verergerd sinds de lockdown. De markten werden gesloten, inclusief de markten voor vogels, waardoor ik de kippen die ik op het dak van mijn huis had gefokt niet kon verkopen. Ze zijn te groot geworden en niemand zal ze nog kopen. Hoe zal ik de leningen en schulden terugbetalen.

Bang voor het virus

Ik ben bang om het huis te verlaten, bang dat ik het virus verspreid onder mijn familie. Ik breng de hele dag thuis door. Ik voel me depressief, nerveus en denk de hele tijd aan mijn toekomst en mijn familie. Vroeger bracht ik tijd door met mijn vrienden of familie die me thuis bezochten. Ze kunnen niet meer komen en nu voel ik me geïsoleerd.

Revalidatiediensten gestopt

De revalidatiediensten werden stopgezet. Via partners van Handicap International ontvang ik nu revalidatiezorg via de telefoon, inclusief kinesitherapie en wondverzorging. Zij voorzien mij van verband, ik doe het zelf thuis en zij houden eventuele complicaties in de gaten.

Het doet pijn wanneer ik de sessie zelf doe en ik heb geen vertrouwen in mijn vaardigheden, zelfs al word ik voorbereid en opgevolgd door het team. Ik ben bang dat de wond geïnfecteerd zal raken. Bovendien was het bezoek van het team of het verlaten van het huis om naar het revalidatiecentrum te gaan een goede gelegenheid om mensen te ontmoeten, met ze te praten en mijn gevoelens te uiten. Nu voel ik me heel gedeprimeerd.

Hygiëne en COVID

De makkelijkste maatregel voor mij is om thuis te blijven en sociale afstand te bewaren. Ik heb geen geld voor de essentiële behoeften, dus schoonmaak- en ontsmettingsmiddelen zijn voor mij geen prioriteit. Ik heb een kleine watertank: Als ik de vloer veeg, kleren was, een douche neem en de afwas doe, is het water binnen een dag op en zitten we de rest van de dag zonder water. 

Eenzaamheid en depressie 

Mijn leven werd een nachtmerrie door COVID. Ik voel me zo slecht en depressief, ik maak me zorgen over mijn toekomst en mijn familie, over de impact van de verwondingen op mijn toekomst en de mogelijkheid om opnieuw aan het werk te gaan. Ik ben bang dat de relatie tussen mij en mijn vrouw steeds meer zal verslechteren omdat ik niet kan voldoen aan haar belangrijkste behoeften en die van de kinderen. 

Ik mis het contact met andere mensen, vooral met het mobiele team, en de zorg die ik na de verwondingen kreeg om mijn fysieke en psychische toestand te verbeteren.