Syrië: de kwieke Ebtesam houdt vol
Ze heeft karakter, is grappig en gevat! Ebtesam, een jonge oma van 55 jaar, is de absolute steunpilaar van haar grote familie die bijna een jaar en half in het kamp van Zaatari in Jordanië leeft. Met de hulp van Handicap International herstelt ze beetje bij beetje van een verwonding.
Het leven van Ebtesam is nooit eenvoudig geweest. Ze heeft op 13-jarige leeftijd de school verlaten, is op jonge leeftijd getrouwd en weet dus al heel lang hoe ze moet vechten om haar dagelijkse leven en dat van haar vrienden en familie te verbeteren.
De Syrische wijk van Ebtesam werd in augustus 2012 gebombardeerd. Ze besliste op dat moment om met haar familie te vluchten en om de Jordaanse grens over te steken. Ze waren een van de eerste mensen die naar het kamp van Zaatari trokken, in het noorden van het land. Na een lange tijd in tenten te hebben verbleven, verhuisden ze naar caravans die een beetje meer comfort bieden. In april 2013 doorstond Ebtesam opnieuw een zware beproeving. Bij een val in het kamp brak ze haar rechterheup. Ze werd verzorgd in het ziekenhuis van Duleyl in Jordanië, waar ze Areeg ontmoette, een jonge kinesitherapeute van Handicap International. Ze volgde al meerdere revalidatiesessies en kreeg een looprek en een wandelstok.
"Ik weet dat ik moet blijven vechten"
Enkele weken later keerde Ebtesam terug naar het kamp en werd ze opgevangen door een van de mobiele teams van de organisatie. Handicap International is namelijk in het kamp aanwezig sinds de oprichting. Ze kon snel weer stappen.
Elke ochtend doet ze met haar looprek de ronde en controleert ze de sanitaire voorzieningen. Als er een kraan ontbreekt of als het systeem slecht werkt, schakelt ze haar zoon in om dit te herstellen. Ze houdt ook erg veel rekening met de specifieke behoeftes van de mensen en gaat vaak langs bij het bureau van de kampverantwoordelijken om meer hulp te vragen. Voor haar is dit de normaalste zaak van de wereld: "Ik ben altijd veeleisend geweest. Het leven heeft me enorm veel geleerd en ik weet dat we moeten vechten." Op de vraag vanwaar ze al haar energie haalt, antwoordt ze: "Ik had graag de mensenrechten willen verdedigen. Maar ik ben hier. Dus doe ik wat ik kan. En ik word goed geholpen. De kinesitherapiesessies geven me kracht en de mensen van Handicap International werken zeer hard en zijn vriendelijk. Dat geeft me moed."
Ebtesam krijgt nog steeds kinesitherapiebehandelingen en zal binnenkort ongetwijfeld een heupoperatie moeten ondergaan. Maar ze blijft zelfverzekerd. Ze weet dat ze op 'haar' kinesitherapeuten zal kunnen rekenen om weer te kunnen stappen.
