De kracht om een handicap te overwinnen

Toen we naar de provincie Khanh Hoa reisden, kwamen we in het district Dien Khanh terecht, waar we Nguyen Anh Quoc hebben ontmoet. Hij is 28 jaar oud en werkt als vrijwilliger binnen ons programma voor gemeenschapsgerichte revalidatie.

Het leven was niet mals voor zijn familie. Quoc is de oudste van drie kinderen. Toen hij elf maanden oud was, geraakte hij besmet met het poliovirus. Die ziekte heeft zijn onderste ledematen verlamd. Zijn broers zijn gestorven na complicaties aan de nieren en zijn jongere zusje werkt nu in een farmaceutisch bedrijf. Zo moet zijn moeder de hele familie niet alleen van voldoende eten voorzien.

Maar de sociaal werkers van ons programma voor gemeenschapsgerichte revalidatie hebben ervoor gezorgd dat zijn leven is veranderd. Nguyen Anh Quoc kan weer door het dorp wandelen dankzij prothesen en een rolstoel, gefinancierd door het programma. Hij voelt zich ook niet meer minderwaardig, zoals vroeger toen hij werd uitgelachen door klasgenoten. Toen hij 14 jaar oud was, besloot hij zelfs om opnieuw naar de middelbare school te gaan, waarmee hij eerder was gestopt.

Quoc is zich er steeds bewust van geweest dat hij goed zorg moet dragen voor zichzelf en zijn familie, wat de omstandigheden ook zijn. Hij heeft enorme inspanningen geleverd om kleermaker te worden. Met de steun van de verenigingen van het district Dien Khanh heeft hij in december 2008 zijn opleiding kunnen beëindigen. Nu zou Quoc graag vast werk vinden in een kledingbedrijf, want dan kan hij zijn moeder helpen. Sinds het overlijden van de vader van Quoc, intussen twee jaar geleden, moet zijn moeder immers heel hard werken om voor haar oudste zoon te zorgen.

We zijn tevreden over hoe we het dagelijkse leven van mensen met een handicap positief hebben veranderd: van het toegankelijk maken van hun huizen tot het verbeteren van hun algemene levenskwaliteit. Het project voor gemeenschapsgerichte revalidatie heeft er eveneens voor gezorgd dat mensen met een handicap zich weer beter voelen in hun gemeenschap. Daaruit blijkt het succes van het project, ook na de afloop ervan. Tegenwoordig tref je Quoc en zijn moeder trouwens aan met een grote glimlach op hun gezicht en dat ondanks de vele uitdagingen die ze nog tegemoet gaan. Ze geloven duidelijk in de toekomst.