Een blik op Vietnam

Na vijftien jaar het Vietnam-programma te hebben geleid, gaf Patrick Le Folcalvez afgelopen januari de fakkel door aan zijn opvolger. Dat zorgde uiteraard voor heel wat emoties binnen het team van Handicap International. Het juiste moment dus om samen met Patrick stil te staan bij de activiteiten van de organisatie in Vietnam.

Wanneer ben je voor Handicap International aan de slag gegaan in Vietnam? Startte je meteen als programmadirecteur?

Ik ben begonnen in 1992, en inderdaad onmiddellijk als "programmadirecteur" als je wilt, want ik moest het programma volledig zelf op poten zetten. Mijn eerste project was de oprichting van een klein departement functionele revalidatie binnen een ziekenhuis.We hadden geen uitrusting, en de enige activiteit was de opleiding die ik organiseerde.

Welk soort projecten leidde Handicap International in die tijd?

De meeste projecten stonden toen dichter bij de mensen met een handicap en waren ook veel beperkter dan vandaag. Alle projecten waren gericht op lichamelijke revalidatie,en de expat-vrijwilligers moesten roeien met de riemen die ze hadden. Precies die geïmproviseerde en directe aanpak vormde de troef van Handicap International. Ondanks de groei van de voorbije decennia wist Handicap International haar doeltreffende werking en creativiteit te behouden.

Wat is er veranderd?

De organisatie is geëvolueerd, net als de contexten in de verschillende landen. Zo kent Vietnam een zeer snelle groei die heel wat negatieve neveneffecten met zich meebrengt. De projecten van Handicap International hebben zich aan die veranderingen moeten aanpassen. Door zijn snelle evolutie heeft Vietnam samen met Handicap International oplossingen moeten zoeken voor zijn problemen. Soms hebben we vernieuwende concepten kunnen ontwikkelen die ook elders konden worden toegepast, zoals op het gebied van verkeersveiligheid.

Welke balans maak je op bij je vertrek?

Ik heb het geluk gehad een aantal projecten te kunnen volgen van a tot z, van het begin tot aan de overdracht aan de lokale partners. Jaren later kon ik ze dan bezoeken, en vaststellen dat ze nog altijd vlot functioneren en er soms zelfs op vooruitgegaan zijn. Ik heb dit geluk een tiental keer mogen meemaken!